مقايسة تطبيقي ساختار و عملكرد دفاتر انتقال تكنولوژي در ايران و دانشگاه ‏هاي منتخب جهان

Comparative analysis of the structure and performance of technology transfer offices in Iran and selected universities in the world

با گذشت چندين سال از تأسيس نخستين دفاتر انتقال تكنولوژي كشور، هنوز فاصلة قابل توجهي ميان حجم عظيم دانش توليد شدة دانشگاهي؛ كه از طريق مقالات و كتب علمي به چاپ مي‏رسند؛ با تكنولوژي تجاري‏ سازي شدة دانشگاهي و استار تاپ ‏هاي ايجاد شده توسط محققان دانشگاهي وجود دارد. دلايل اين امر را تا حدودي مي‏توان به زيرساخت ‏هاي فرآيند انتقال تكنولوژي دانشگاهي از جمله شفاف نبودن قوانين مالكيت فكري نسبت داد اما بعدي كه در مطالعات پيرامون اختلاف عملكردي دفاتر انتقال تكنولوژي با انتظارات موجود از آنان كمتر بدان توجه شده است؛ ساختار و عملكرد اين دفاتر در ايران است. اين مطالعه با هدف بررسي ساختار و عملكرد دفاتر انتقال تكنولوژي در ايران و مقايسه آن با نمونه ‏هاي موفق جهاني طراحي شده است. بدين منظور دفاتر انتقال تكنولوژي شش دانشگاه استنفورد، بركلي، ام‏آي‏تي، توهوكو، توبينگن و بارسلونا از نظر ساختار و عملكرد مورد بررسي قرار گرفته و با دفاتر انتقال تكنولوژي دانشگاه‏ هاي شريف، تهران، اصفهان، علم و صنعت، سمنان و تربيت ‏مدرس مقايسه شده ‏اند. روش تحقيق در اين مطالعه؛ مطالعة تطبيقي بوده و نمونه‏ گيري به روش هدفمند صورت گرفته است. نتايج اين مطالعه بيانگر اين موضوع است كه دفاتر انتقال تكنولوژي در ايران اغلب عملكردي متفاوت و وظايفي گسترده ‏تر از آنچه از دفتر انتقال تكنولوژي انتظار مي‏رود، داشته و ساختار اين دفاتر نيز با عملكرد ايشان هم ‏خواني ندارد. در پايان پيشنهاداتي جهت نزديك نمودن ساختار و عملكرد دفاتر انتقال تكنولوژي در ايران با نمونه‏ هاي موفق جهاني ارائه شده است.

After several years passed from the establishment of first technology transfer offices, there is still a significant gap between the huge amount of knowledge produced by universities to the commercialized academic technologies. The reasons can be partly attributed to the university technology transfer process, including the lack of transparency in intellectual property laws, the functional differences of technology transfer offices with the aims of forming them; the structure and function of these offices, etc. The structural and functional factors have been less paid attention in studies. This study is designed to investigate the structure and functions of technology transfer offices in Iran and compare them with successful global examples. For this purpose, the technology transfer offices of six universities, Stanford, Berkeley, MIT, Tohoku, Tubingen, and Barcelona, were examined according to their structure and performance, and the results were compared with the technology transfer offices of Sharif, Tehran, Isfahan, Elam-Sanat, Semnan and Tarbiat-Modaress Universities. The comparative study and purposing sampling were used. The results of this study indicate that the technology transfer offices in Iran often have different functions beyond what is expected from them, and the structure of these offices is not appropriate for their functions. In the end, some suggestions have been made to bring the structure and performance of technology transfer offices in Iran closer to successful global examples.