خوانش تطبيقي بينامتني قرآني در اشعار عبدالوهاب بياتي و قيصر امين پور

بينامتنيت از رويكردهاي نقد ادبي جديد است كه روابط ميان متن ها را بررسي مي‌كند. بر اساس آن متني به تنهايي شكل نگرفته و نمي‌تواند بدون ارتباط با متون ديگر تفسير شود. اثرپذيري شاعران از مفاهيم قرآني، امري مشهود است و مطالعه‌ي آثار بجاي مانده، پژوهشگران را به اين يقين رسانده است كه قرآن به تنهايي از نظر فصاحت و بلاغت در سطحي قرار گرفته كه ديگر آثار تحت سلطه‌ي آن قرار دارند. عبدالوهاب بياتي از شاعران برجسته‌ي عرب زبان است كه از اين امر مستثني نيست. از اين شاعر بغدادي، آثار شعري متعددي بجا مانده كه با دقت در آن‌ها به خوبي مي توان ميزان زياد تأثير پذيريِ او از آيه‌هاي قرآن و نيز بكارگيري مفاهيم قرآني را دريافت. در ميان شاعران فارسي زبان نيز اين امر به خوبي محسوس است. قيصر امين پور از شاعران و انقلاب اسلامي به شمار مي رود. با اينكه تمامي آثارش به زبان فارسي نگاشته شده است، اما بهره گيري او از مفاهيم و حتي واژه هاي قرآني به وضوح نمايان است. اين پژوهش برآن است تا با روش توصيفي-تحليلي بررسي انعكاس مضامين قرآني در آثار شاعران بزرگي همچون بياتي و امين پور و بيان انواع مختلف الهام-گيري آن‌ها از قرآن، به بررسي مفردات و واژگان قرآني، حوادث و شخصيت‌هاي آن بپردازد. بخشي از نتايج تحقيق، حاكي از آن است كه رويدادها، شخصيت‌ها و اماكن تاريخي در شعر اين دو شاعر نقش ويژه‌اي بر عهده داشته؛ به طوريكه منجر به بكارگيري آرايه‌ي تضمين و اقتباس در سطحي فراتر شده و متن ابداعي را فراهم آورده است.