بررسي تطبيقي رثاي امام حسين (ع ) در ديوان دعبل خزاعي و شريف رضي

رثا در لغت به معناي گريه كردن براي شخص، ذكر مصيبت ها، بيان خوبي ها و محاسن متوفي مي باشد كه گاه به صورت شعر ايراد مي-گردد. از جمله حوزه هاي ادبي قابل بررسي در حيطه ي شعر رثايي،اشعار حسيني است كه به بيان مظلوميت ها، مصايب امام حسين (ع) و به ويژه مسآله ي قيام و شهادت ايشان در روز عاشورا مي پردازد. مراثي حسيني سروده هايي است كه حاوي شجاعت و پايداري بوده و ضرورت نشان دادن واقعيت هاي كربلا را به همراه دارند. سرودن اين اشعار بعد قيام امام آغاز شده و تا امروز در ميان آثار شاعران نمود دارند؛ اين مقاله بر آن است تا با استفاده از روش كتابخانه اي آثار دو شاعر مذهبي را در زمينه ي رثا به صورت تطبيقي مورد بررسي و مطالعه قرار دهد. دعبل خزاعي وشريف رضي توانسته اند واقعيت هاي كربلا را در موضوعاتي مانندكربلا،مقام ومنزلت،شهادت،تشنگي،اسارت، مصيبت وارد شده بر امام (ع) و اهل بيت ايشان را به تصوير كشيده و مرثيه سرايي كنند. يافته هاي پژوهش در ميان آثار اين دو شاعر نشان مي دهدكه هر دو شاعر با استفاده از مضامين مشترك،مراثي خود را در موضوع وقايع كربلا و مصيبت امام(ع) و اهل بيتش به تصوير كشيده و ضمن بيان آن حوادث،بتوانند عواطف و احساسات خوانند گان را به شدّت تحت تاثير قرار دهند؛اما با مقايسه ي آثار اين دو شاعر چنين به دست آمد كه مرثيه هاي دعبل خزاعي نسبت به شريف رضي در قالب قصيده با آهنگ بكاء و با ظرافت بيشتري به مخاطب القاء شده و مصيبت ها با وضوح بيشتري به تصوير كشيده شده اند.