بررسي تطبيقي مفهوم قول و كلام- زبان و گفتار

آنچه كه در سنت زبانشناسي عربي قول و كلام ناميده شده با آنچه كه در نزد سوسور گفتار و زبان ناميده شده داراي مشابهت ها و اختلافاتي است كه شناخت آن موجب تبيين بيشتر مفهوم جمله مي شود. در سنت زبانشناسي عربي تقسيم بندي قول و كلام تنها بر اساس مولفه هاي معنايي صورت مي گيرد. نحويان عبارتهايي را كه از ويژگي معناداري برخوردار باشند كلام و عبارتهايي جاري بر زبان گويشوران را، اعم از معنا دار و بي معنا، قول مي ناميدند. اصطلاح گفتار نيز تنها بر تحقق زبان در حيطه گفتار شخصي دلالت دارد و حامل ويژگي اسلوبي و سبكي است. اصطلاح زبان معادل تمام توانايي بالقوه اي است كه در ذهن گويشوران نهفته و مي تواند بيانگر نظم دستوري يك زبان باشد. دايره اصطلاح قول از آنجا كه بر همه ساختارهاي زبان دلالت دارد به زبان نزديك تر است و كلام از آن جهت كه تنها كلام مفيدي است كه از فرد صادر مي شود به مفهوم گفتار مشابهت مي يابد. از جهتي نيز مي توان قول و كلام را از آن رو كه هر دو حالت بالفعل زبان هستند گفتار در مفهوم سوسوري در نظر گرفت. از سوي ديگر نگرش به اين مقوله ها از دو منظرگاه جامعه شناسانه و معناشناسانه باعث تمايز محتوايي اين اصطلاحات گشته است.