چالشهاي آموزش تجويز محور در زبان عربي

با وجود تجربه طولاني در زمينه آموزش زبان عربي در ايران ،نظام آموزشي توفيق چنداني در آموزش اين زبان كسب نكرده است. در روش رايج فعلي مبناي آموزش ، بر گردآوري و تفهيم حجم مشخصي از اطلاعات و آموزش آنها به دانشجو به عنوان محور اساسي مورد تاكيد است. اين روش بجهت تاثير پذيري از شيوه هاي سنتي ، بر اساس نگاه سنتي به زبان، فراگيري آن را با تكيه بر يكسري از قواعد دستوري ممكن مي داند. در شيوه هاي سنتي با تكيه بر روشهاي قياسي و بدون ايجاد تماسي پويا و كارآمد با زبان و دور از محيط زباني، تلاش مي شود تا قالبهاي آموزشي از پيش طراحي شده در قالب صرف و نحو بگونه حافظه محور به دانشجو آموخته شود. در مقابل انتظار هم اين است كه دانشجو با كاربرد آگاهانه اين قواعد بتواند زبان را در همه سطوح گفتاري ،شنيداري و نوشتاري فراگيرد. اين مهم به جهت رويكرد اشتباه در روشهاي آموزشي تا كنون حاصل نشده است. از اين رو مي توان اين شيوه را با روشهاي جديدتر در آموزش زبان جايگزين نمود. امروزه در بخش بزرگي از دانشگاهها و موسسات آموزشي در سرتاسر جهان با تكيه برروشهاي بروز و كارآمد و مبتني بر تئوريهاي متقن علمي در آموزش زبان ، اين مقوله را يك مقوله فرهنگي و مرتبط با فرهنگ و اجتماع در نظر گرفته اند و با ارايه تعاريف جديد از زبان، شيوه آموزش مستقيم در زبان را توصيه مي كنند. در اين شيوه با پرهيز از ذهن گرايي در آموزش بايد بر ارتباط با محيط و كاربرد خلاقانه زبان تاكيد نمود تا عادت زباني براي زيان آموز پديد آيد. در نوشتار حاضر پس بررسي ناكامي هاي حادث شده در زمينه آموزش زبان عربي برخي راهكارها جهت برون رفت از اين مشكل پيشنهاد مي گردد.