مدح اهل بيت در سروده هاي كميت اسدي و عطار نيشابوري

مدح اهل بيت (ع) در هر دو ادبيات فارسي و عربي وجود دارد. و شاعران از صدر اسلام تا كنون همواره به مدح خاندان پيامبر پرداخته اند. عطار و كميت از شاعران بزرگي هستند كه اشعار فراواني در اين زمينه دارند. كيمت شاعر عرب زبان و توانمند شيعه است كه محضر سه امام شيعه را درك نموده و در دوراني مي زيسته كه شاهد ظلم و بيداد بر اهل بيت بوده است و اين ظلم را در سروده هاي خود فرياد مي زند و شعر او مورد تاييد و تشويق امام باقر و امام صادق عليه السلام بوده است. اشعار او در مورد اهل بيت به هاشميات معروف است. عطار نيشابوري عارف بزرگ زبان فارسي، عاشقانه اهل بيت را دوست دارد و در اشعارش اين محبت را نمايان كرده است. كميت و عطار مضامين مشترك زيادي در مدح اهل بيت دارند.تاكنون آثار عطار و كميت به طور جداگانه بسيار مورد پژوهش قرار گرفته است ولي پژوهشي كه اين مضامين مشترك را در آثار هر دو شاعر مورد بررسي قرار دهد انجام نشده است.اين پژوهش با روش مقايسه اي و با تكيه بر مكتب تطبيقي آمريكايي به بررسي اين مضامين مشترك پرداخته است. با بررسي اين مضامين مشترك به اين نتيجه رسيديم كه عطار و كميت در مدح پيامبر و امام علي و امام حسن و امام حسين و عاشورابه موضوعات يكسان اشاره مي كنند. هر دو از قرآن اقتباس نموده اند كه كميت بسيار بيشتر از عطار اقتباس نموده است. زبان شعري عطار ساده و داراي الفاظ رنگين و آرايه ي تشبيه و استعاره است كه فهم آن براي همگان ميسر است ولي كلام كميت پيچيده و داراي ايجاز است و از صنعت استطرداد و حذف و كنايه استفاده نموده است. عطار به طور مستقيم و پيوسته اهل بيت را مدح كرده است ولي كميت گاهي مستقيم و گاهي به طور ضمني و كنايي و در ابيات پراكنده در هاشميات به مدح پرداخته است