اثربخشي آموزش تاب آوري در رضايت زناشويي زوجين ناسازگار

رضايت زناشويي يك ارزيابي كلي از وضعيت رابطه زناشويي يا رابطه عاشقانه كنوني فرد است. هدف از تحقيق حاضر تعيين اثربخشي آموزش تاب آوري در رضايت زناشويي زوجين ناسازگار بود. پژوهش حاضر از نوع نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماري پژوهش حاضر را تمامي زوجيني تشكيل دادند كه در سه ماهه نخست سال 1402جهت حل مشكلات زناشويي به مركز مشاوره آفتاب شهر تهران مراجعه كرده بودند، تعداد 30 نفر به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب و به صورت تصادفي ساده در دوگروه آزمايش وگواه(هر گذوه 15 نفر)قرار گرفتند. ابزار گردآوري اطلاعات شامل فرم كوتاه پرسشنامه رضايت زناشويي اينريچ فاورز و السون (1993)بود. جلسات آموزش تاب‌آوري كه برگرفته از پروتكل آموزش تاب‌آوري حسين ثابت (1391) بود توسط محقق به مدت 4 هفته و هر هفته يك جلسه يك ساعته انجام شد. اين در حالي بود كه افراد گروه گواه، مداخله درماني مذكور را دريافت نكردند. جهت تحليل داده‌ها در بخش آمار توصيفي از ميانگين و انحراف معيار و در بخش آمار استنباطي پس از بررسي و رعايت مفروضات اماري از نرم‌افزار SPSS نسخه 22 و آزمون تحليل كوواريانس تك متغيره استفاده شد. نتايج نشان داد آموزش تاب آوري موجب بهبود رضايت زناشويي زوجين ناسازگار شده است(01/0 P). اين نتايج مي تواند پشتوانه اي براي بكارگيري روش آموزش تاب آوري در جهت افزايش رضايت زناشويي زوجين ناسازگار شود، تا بدين وسيله مانع فروپاشي بنيان خانواده شود.