پيش بيني اضطراب شغلي بر اساس شادكامي و تاب آوري در معلمان منطقه 19 شهر تهران

در آموزش و پرورش نقش نيروي انساني مهم است و معلم از مهمترين عوامل موثر در رشد و توسعه كيفي و محتوايي تعليم و تربيت به شمار مي آيد، زيرا تربيت انسان نتيجه يك جريان متقابل دو جانبه و بالاخره حاصل عمل مربي و عكس العمل شاگرد است. اين پژوهش با هدف بررسي رابطه شادكامي و تاب آوري با اضطراب شغلي معلمان انجام شد. روش پژوهش توصيفي از نوع همبستگي بود. جامعه آماري پژوهش كه شامل تمامي معلمان منطقه 19 شهر تهران در نيم سال دوم تحصيلي 1402-1401 بود كه بر اساس جدول كرجسي و مورگان (1970)، تعداد 280 نفر از ميان معلمان مرد و زن به روش نمونه گيري داوطلبانه مشاركت در پژوهش هستند، انتخاب شدند. جهت جمع آوري داده ها از پرسشنامه هاي استاندارد شادكامي آكسفورد هيلس و آرگايل (2002)، پرسشنامه تاب آوري كانر و ديويدسون (2003) و پرسشنامه اضطراب شغلي سريواستاواكريشنا (1991) استفاده شد. جهت تحليل داده ها ازآزمون همبستگي پيرسون و رگرسيون چندگانه و با كمك نرم افزار SPSS نسخه 24 استفاده شد. نتايج نشان داد شادكامي قادر به پيش بيني اضطراب شغلي معلمان منطقه 19 شهر تهران است، تاب آوري قادر به پيش بيني اضطراب شغلي معلمان منطقه 19 شهر تهران است، و در نهايت اينكه شادكامي و تاب آوري با اضطراب شغلي معلمان رابطه دارد.