بررسي نقش گردشگري تفريحي در كيفيت روابط خانواده

گردشگري خانوادگي در سال‌هاي اخير مورد توجه بسياري از پژوهشگران و محققان اين حوزه بوده است. پژوهش حاضر بررسي نقش گردشگري تفريحي در خانواده و تاثير آن در كيفيت روابط والدين و فرزندان است. روش پژوهش حاضر از نوع شبه آزمايشي با طرح پيش آزمون- پس آزمون دو گروهي است. جامعه آماري اين پژوهش شامل خانواده هاي شهر مشهد بوده كه حداقل يك بار در طول سال به خارج از استان خراسان رضوي و چهار بار به خارج از شهرستان مشهد در سال 1402 مسافرت رفته اند. از ميان اين جامعه آماري با استفاده از نمونه گيري در دسترس ، حجم نمونه اي به تعداد 16 خانواده كه براي تعطيلات عيد نوروز 1403 از شهر مقدس مشهد خارج شدند را تشكيل دادند. خانواده ها به صورت پيش آزمون و پس آزمون در پر كردن پرسشنامه همكاري كردن و كيفيت روابط خود با همسر و فرزندشان را در غالب پاسخ سوالات بيان نمودند. تحليل داده ها از طريق آزمون تحليل واريانس مختلط – تك گروهي مورد تجزيه و تحليل قرار گرفته است. به منظور جمع آوري داده ها از پرسشنامه كيفيت روابط (QRI)استفاده شده است. ماحصل مطالعات ميداني به عمل آمده مبيين اين واقعيت است كه با توجه به پيش آزمون و پس آزمون به عمل آمده در زمينه متغير پژوهش، گردشگري خانوادگي توانسته موجب بهبود كيفيت روابط خانوادها شده به صورت مثبت و معنادار عمل كرده است؛ به عبارتي ديگر، گردشگري تفريحي توانسته بر بهبود كيفيت روابط خانواده موثر عمل نمايد و بر شاخص هاي حمايت اجتماعي ادراك شده ، تعارض بين فردي و عمق روابط خانواده تاثير مثبت داشته باشد.