زبان‌ فارسي و آسيب زباني: نگاهي به مسائل يادگيري زبان فارسي و بيماران سندروم داون

سندروم داون يك بيماري ژنتيكي است كه در اثر وجود يك كروموزم 21 اضافي ايجاد مي‌‌شود و غالباً با علائمي جسماني مانند نيم‍رخ مسطح، چشم مورب، گوش كوچك، مشكلات شنوايي و بينايي و در نتيجه محدوديت در حافظه كوتاه‌مدت، قدرت تمركز و بهره هوشي اندك همراه است. همه اين اختلالات غالباً باعث ايجاد مشكلاتي در فرايند زبان‌آموزي مي‌‍شود. مطالعه فرايند زبان‌آموزي در اين افراد، هم به لحاظ آموزش زبان و هم محك نظريه‌هاي زبان‌آموزي از اهميت بسزايي برخوردار است. از آنجا كه بيشتر توجهات بر روي فرايند زبان‌آموزي فارسي‌زبانان طبيعي تمركز يافته است، لازم است كه هم به منظور شناخت بيشتر زبان فارسي و هم كمك به بيماران مبتلا به نقص زباني بر روي افراد مبتلا مطالعه بيشتري صورت گيرد. در همين راستا، نوشتار حاضر به بررسي، تجزيه و تحليل و نقد پژوهش‌هاي مرتبط به فرايند زبان‌آموزي و ويژگي‌هاي زباني افراد سندروم داون فارسي‌زبان پرداخته است تا ويژگي‌هاي اين زبان در يكي از نقايص زباني آشكار شود و درضمن نظريه‌هاي زبان‌آموزي در بوته زبان‌آموزي اين افراد نيز به آزمايش گذاشته شود. يافته‌هاي اين پژوهش نظريه‌ حوزه‌اي بودن قواي شناختي و يكساني الگوي رشد زباني افراد سندروم داون و افراد طبيعي را تأييد مي‌كند. در ضمن مشخص شد كه برخي از كاستي‌هاي مطالعات داخلي، توجه به كنش زباني به جاي توانش زباني، عدم تعيين دقيق بهره هوشي، قدرت شنوايي و دانش پيشين و همچنين گستردگي حوزه پژوهش است به طوري كه از دقت مطالعات و در نتيجه دقت و صحت نتيجه‌ها و نهايتاً امكان تعميم آنها كاسته شده است.