بررسي شكوائيه درآثار خواجوي كرماني

شكوائيه يكي ازگونه هاي فرعي ادبيات غنايي است كه در وجود انسان به صورت فطري وجود دارد، انسان ها درمواقعي كه از موضوعي نارضايتي پيدا مي كنند به شكوائيه روي مي‌آورند.محتواي شكوائيه برآمده از دردهاي دروني و اسرار شاعر است و شاعر درآن مي كوشد تا عامل رنج و آزردگي خاطر خويش را براي مخاطب روشن كند.گسترده ترين افق معنوي و عاطفي شعرفارسي، شعرغنايي است،كه موضوعات فراواني ازقبيل احساسات عاشقانه،تفكرات عرفاني و مذهبي، غم غربت، مرثيه، گله وشكايت، مسائل سياسي و اجتماعي و.......را دربرمي‌گيرد. مقالۀ حاضر، دربردارندۀ بحثي تحليلي در ارتباط با شكوائيه در اشعارخواجوي كرماني است. گله و شكايت، يكي از مسائل عمده و مايه هاي اصلي شعرفارسي است كه دراشعارخواجوي كرماني ديده مي شود،كه عوامل متفاوتي همچون عوامل فرهنگي، اجتماعي و سياسي به خصوص حملۀ مغول در روح وجان شاعرتاثير بسزايي داشته و شاعر را برانگيخته تا دربارۀ موضوعاتي چون فقر، نكوهش چرخ، گله از معشوق، ستم حاكمان ظالم، رياكاري زهدفروشان، تنهايي و پيري و... شِكوه سرايي كند و اندوه دل خود را از جور زمانه و اهل روزگارخويش درشعرجلوه گرسازد.در اين تحقيق به بررسي انواع شكوائيه در آثار خواجوي كرماني پرداخته شده و انواع شكوائيه ها با عناوين شكوائيه شخصي، فلسفي، اجتماعي، سياسي و عرفاني طبقه بندي شده و سپس به تحليل و بررسي آنها در اشعار خواجوي كرماني پرداخته شده است. با توجه به تنوع شكوائيه ها وگستردگي آن در روزگار خواجوي كرماني ضرورت داشت،پژوهشي در اين زمينه صورت گيرد، تا با شخصيت شاعر و جامعه، مردم روزگار خواجوي كرماني بيشتر آشنا شد.دوران خواجوي كرماني يكي از پرآشوب ترين وفاجعه آميزترين ادوار تاريخ سرزمين ايران محسوب مي گردد و به اين دليل كمتر شاعري را مي توان يافت كه از اوضاع اجتماعي و فساد اخلاق مردم شاكي و گله گزار نيست.