بررسي گونه‌هاي اطناب در قصه‌هاي مجيد

«اطناب» يكي از موضوعات علم معاني است و منظور از آن درازگويي و اداي مقصود به بيشتر از عبارت متعارف و معمول به اقتضاي مقام است. در كتب «معاني» گونه‌هايي از اطناب معرفي و شرح شده‌است. اغلب قصه‌ها اطناب دارند و هوشنگ مرادي‌كرماني هم در قصه‌گويي با صبر و حوصله‌اي مثال‌زدني تمايل خود را به اطناب، بسط مطلب و توصيف‌هاي دقيق، نشان داده و از اطناب‌هاي موجود در زبان و فرهنگ عامه، به نحو احسن استفاده كرده است. در اين ،تحقيق قصه‌هاي مجيد بررسي شد تا روشن گردد هوشنگ مرادي كرماني در اين كتاب به چه اندازه از اطناب استفاده كرده‌است و كدام‌يك از گونه‌هاي اطناب در اين كتاب بيشتر ديده‌ مي‌شود. اين تحقيق كه از نوع كتابخانه‌اي است و به شيوۀ توصيفي‌تحليلي ارائه مي‌شود، به بررسي گونه‌هاي اطناب در چهارده قصۀ اول از قصه‌هاي مجيد مي‌پردازد. نتيجۀ تحقيق نشان داد كه باهم‌آيي كلمات معطوف، تكرار، كلمات و تركيبات مترادف، جملات مترادف، ايضاح بعد از ابهام، ذكر خاص بعد از عام، جملۀ معترضه، بدل و تعليل از گونه‌هاي اطناب در قصه‌هاي مجيد است. همچنين اين پژوهش روشن ساخت كه هوشنگ مرادي كرماني از اطناب براي دقيق‌تر شدن شخصيت‌پردازي و فضاسازي و بليغ ساختن زبان و بيان داستان بهره برده‌است