تحليل مسأله شناوري كلمات در جامعۀ استبدادي و انعكاس آن در نفثه المصدور زيدري نسوي

ابداع و تفكيك زبان علمي يا ارجاعي از زبان عاطفي از دستاوردهاي درخشان زبان شناسي و نظريه ادبي فرماليسم روسي در قرن اخير است كه باعث بارور شدن مطالعات علوم انساني گرديد. با اين وجود، بنا به دلايل پيچيده و متعدد اجتماعي، سياسي و فرهنگي در دوره تاريخي گذشته در ايران در بسياري از حوزه هاي علمي، زبان ارجاعي با زبان عاطفي در هم آميخته شده است، يكي از اين حوزه هاي علمي، تاريخ نگاري سنتي به ويژه از قرن ششم تا پايان قرن سيزدهم هجري – شمسي است. نفثه المصدور يك متن ادبي – تاريخي، نوشته شهاب الدين محمد خرندزي زيدري نسوي است، زيدري نسوي منشي برجسته جلال الدين خوارزمشاه، اين كتاب را به نثر فني و مصنوع درباره آغاز حمله مغول به ايران و شرح مصائب و تلخ هايي كه بر سر نويسنده آمده است، نوشته است. اين كتاب عمدتا بيانگر احساسات و تاثّرات فردي نويسنده درباره اين رويداد تاريخي است. در اين مقاله، به روش توصيفي- تحليلي بعد از بررسي و تحليل عوامل شناوري زبان فارسي در طول تاريخ به بررسي و نقد مصاديق شناوري كلمات در كتاب نفثه المصدور پرداخته شده است. اين كتاب بيانگر تقدم فرم بر محتوا كه همان تاريخ است، مي باشد. در اين كتاب مطالب و گزاره هاي تاريخي در لفاف عبارت پردازي و صنايع ادبي متعدد و متراكم كم رنگ مي گردد. در مجموع تاريخ در اين كتاب قربا ني شناوري زبان فارسي شده است. البته مبرهن است مسأله شناوري زبان فارسي براي جامعه ايراني، عواقب خطرناك تاريخي داشته است.