بررسي و تحليل سبك شناسي لايه هاي زباني غزليات فيضي دكني

ايران و هند، دو ملت ديرينه و با پيشينه‌اي درخشان و پر بار از علم و ادب و فرهنگ و هنر هستند. اين دو ملت كه به سبب برخاستن از ريشۀ مشترك نژاد هند و ايراني و نيز هم‌جواري جغرافيايي در طول تاريخ در حال تبادل مداوم با يك‌ديگر بودند؛ در دورۀ اسلامي، فصل جديدي از داد و ستد هاي ادبي، هنري، علمي و فرهنگي را گشودند. با پيشروي‌هاي صفاريان و به‌ويژه غزنويان در سرزمين هند و سپس بنيادگذاري سلسله‌هاي فارسي‌زبان در آن سامان، مانند سلاطين غوري، لودي، بهمني، سوري، قطب‌شاهي، عادل شاهي، نظام‌شاهي، الياس‌شاهي و سرانجام تيموريان هند، زبان فارسي تبديل به زبان ارتباط جمعي و زبان ادبي هندوستان شد. در زمان تيموريان هند با مهاجرت وسيع ايرانيان به هندوستان و آميزش ادب و هنر ايراني با فرهنگ هندي، سبكي تازه با نام سبك هندي پديد آمد. فيضي دكني، ملك‌الشعراي دربار اكبرشاه تيموري، از پيشگامان اين سبك بود. شعر او اگر چه هنوز رگه هايي از سبك وقوع را در خود داشت، اما ريزه‌كاري‌هاي طبع هندي و باريك‌انديشي‌‌هاي ذهن هنديان در آن نمايان بود و مقدمه‌اي شد براي ظهور شاعراني كه در نسل‌هاي بعدي، سبك ويژه و محض هندي را پديد آوردند. اين پژوهش به روش تحليلي و توصيفي ، لايه‌هاي گوناگون زباني غزليات فيضي دكني را مورد بررسي قرار داده است. در لايۀ زبان، سطوح واژگاني و نحوي بر اساس دو قاعده ي مهم زبان شناسي يعني هنجار گريزي و قاعده افزايي و با مواردي چون هنجارگريزي صرفي، هنجارگريزي معنايي، هنجارگريزي گويشي، هنجارگريزي زباني، هنجارگريزي نحوي، هنجارگريزي واژگاني، ويژگيهاي آوايي و موسيقايي، موسيقي دروني، موسيقي بيروني و موسيقي كناري مورد بررسي قرار گرفته است. يافته‌هاي اين تحقيق گوياي آن است كه شعر فيضي در حوزه ي زباني مجموعه‌اي معتدل از كاربرد ظرافت ها و نوآوريهايي است كه در در منزلگاه نهايي خويش با تحول و تكامل، سبك هندي را موجب مي‌شود.