واكاوي ايران شناسي و هويت ملي ايراني در شعر عليرضا شجاع پور

زبان فارسي طيّ 26 قرن و در سه نسل باستان، ميانه و نو، زبان مشترك، ملي و فرهنگي همۀ ايرانيان؛ و در نتيجه، ستون مهم هويت ايراني بوده است. شعر فارسي كه والاترين جلوۀ زبان فارسي نو به شمار مي آيد نيز طيّ 11 قرن عمر خويش، ضمن ترويج و ارتقاي اين زبان، عامل انتقال ديگر عناصر سازندۀ تمدن و هويت ايراني همچون انديشه، فرهنگ، حكمت، عرفان، دين، دانش و تاريخ به دوران امروز نيز شده است. شعر معاصر ايران اما در پي گذر از دورۀ پرشور ملي گرايي مشروطيت، بيشتر به مضامين پرشمار اجتماعي روزگار نوين و زندگي روزمره پرداخته و كمتر شاعري از دغدغه هاي ملي و از مضامين بزرگي مي سرايد كه اشعار شاعران بزرگي چون فردوسي، نظامي، سعدي، مولوي و حافظ را در دفتر تاريخ تمدن ايران ثبت كرده است. عليرضا شجاع پور از انگشت شمار شاعران امروزي ايران بود كه دغدغۀ ملي داشت و پس از گذار از دوران جواني، هرچه سرود؛ از ايران بود و از مفاهيم ژرفِ انديشه، فرهنگ و تمدن ايراني. پژوهش حاضر در پي آن است كه پس از معرفي شخصيت ادبي او، با تعريف سه مفهوم ايران، ايران شناسي و هويت ملي ايراني، و ترسيم پيوند ميان آنان، به واكاوي عنصر اصلي سازندۀ هويت ملي ايراني در اشعارش بپردازد و ايران شناسي حسّي و شاعرانۀ او و حضور جامع عناصر سازندۀ هويت ملي ايراني را در شعرش بازنمايي كند.