تحليل فرايند شوش در ساختارروايي فتح رويين‌دژ از ديدگاه نشانه ـ معناشناختي هفت‌خوان1 اسفنديار

در گفتمان شوشي، يك اثر ادبي از حيطه صرف يك گفتمان كنشي و ساختاري فراتر مي‌‌رود و روابط دروني آن را به چالش مي‌كشد و بيشترين سهم در آفرينش معنا در متن به عهدۀ شوش است. نظام گفتماني حسي ـ ادراكي، بيانگر حضور فعّال حواس پنج‌گانه انسان در شكل‌گيري معناست و نظام تنشي ـ عاطفي نيز به بررسي تنش‌هاي روحي و عاطفي شوشگرمي‌پردازد تا نقش آن‌ها را در ايجاد شرايط متفاوت معنايي تبيين كند. هدف از اين پژوهش، دستيابي به روش‌هاي نشانه‌-‌معناشناختي روايي از ديدگاه گرمس، ميزان انطباق و شناخت فنون ايجاد جذّابيت‌هاي روايي است. پرسش‌هاي اصلي جُستار پيش رو آن است كه چرا ساختار فتح رويين‌دژ، تسلسلي است؟ انسجام معنايي و تعامل بين عناصر چگونه به وجود آمده است؟ و چگونه جاودانگي و قهرمان شدن را به‌عنوان كنشي ارزشمند در مسير حركت كنشگران نشان داده است؟ فرايند كنشي و شوشي چگونه در سير تحوّل گفتمان دخيل است و همچنين چطور اين فرايند‌ها، كاركرد ارزشي گفتمان و جريان ارزشي را كه كنشگر ِشوشگر به آن وابسته است، تغييرمي‌دهد؟ فرض چنين است، نقش فرايند كنش و شوش در تغيير شرايط تحوّل گفتمان‌ها و تأثير آن‌ها بر سبك حضور كنشگر ِشوشگر است كه در گفتمان فتح رويين‌دژ با تأثير بر تغيير در نوع احساس او روند گفتمان را تحت تأثير قرار مي‌دهد و كاركرد ارزش آن را متحوّل مي‌سازد و همچنين، شخصيت شوشگر از مرز يك كنشگر عبور كرده و در حيطۀ گفتمان شوشي قرارگرفته است. به اين نحو كه احساسات برونه‌اي او در قالب گفتماني به ‌صورت حسي ـ ادراكي و از طريق حسِّ ديداري و شنيداري نمود مي‌يابد و تنش‌ها و احساسات دروني از طريق گفتمان تنشي ـ عاطفي مشخّص مي‌شود.