پيش بيني خودكارآمدي در دانشجويان دوره كارشناسي با توجه به ويژگي هاي شخصيتي آنان

دانشجويان آينده سازان هر جامعه هستند كه بخش عمده اي از بودجه كشور را به خود اختصاص مي دهند .از اين رو مطالعه حاضر با هدف پيش بيني خودكارآمدي در دانشجويان دوره كارشناسي با توجه به ويژگي هاي شخصيتي آنان صورت گرفت. پژوهش به روش توصيفي‌-همبستگي انجام شده است. جامعه آماري شامل كليه دانشجويان كارشناسي دانشگاه هاي شهريه پرداز شهر شيراز طي سال ۱۴۰۰ بود. حجم نمونه متشكل از ۴۰ دانشجو‌(۲۰دختر و ۲۰ پسر) كه به روش نمونه گيري در دسترس (به دليل شرايط كرونا) انتخاب شدند و ميانگين سني آن ها ۹/۲۱ بود.جمع آوري داده ها به كمك پرسشنامه پنج عاملي شخصيت نئو فرم كوتاه(۶۰سوالي) ومقياس خودكارآمدي عمومي شرر(۱۷سوالي)انجام شد.جهت تجزيه و تحليل داده ها از آمار توصيفي،ضريب همبستگي پيرسون و رگرسيون چند متغيري با نرم افزار spss24 استفاده شد.نتايج نشان داد كه از ميان پنج ويژگي شخصيت تنها سه ويژگي روان رنجور خويي، برون گرايي و وظيفه شناسي با خودكارآمدي رابطه داشتند و همچنين مشخص شد كه از بين سه ويژگي فوق تنها دو ويژگي روان رنجور خويي (Beta=-./306 P 0.05 ) و وظيفه شناسي ( Beta=./431 P 0.05 ) مي توانند خودكارآمدي را پيش بيني كنند كه با توجه به ضريب استاندارد، صفت شخصيت وظيفه شناسي نسبت به صفت شخصيتي روان رنجور خويي از اهميت بالاتري برخوردار است.در نتيجه افراد داراي صفت شخصيتي وظيفه شناسي، نسبت به افراد داراي صفت روان رنجور خويي از خودكارآمدي بالاتري برخوردارند كه اين امر در آموزش دانشجويان بايد مورد توجه اساتيد قرار گيرد.