باورهاي كارمند در مورد اثربخشي و انزواي اجتماعي ناشي از دوركاري (پيشينه فرهنگي كاركنان) چگونه بر تاثير دوركاري بر استرس شغلي جهت دستيابي به كيفيت زندگي بهتر در دوران كوويد 19اثر مي گذارد؟

همه‌گيري كوويد-19 و اجراي سازوكارهاي دوركاري در بسياري از كشورها اهميت درك تأثير فرهنگ بر رابطه ي دوركاري و رفاه كاركنان را تشديد مي‌كند ،اين مطالعه براي بررسي و مقايسه اثرات سودمند و ناكارآمد دوركاري بر استرس شغلي از تحقيقات دوركاري و نظريه ارزش هاي فرهنگي استفاده مي‌كند و نقش تعديل‌كننده پيشينه فرهنگي كاركنان (به عنوان مثال، فردگرايي و فاصله قدرت) را تحليل مي‌كند كه انتظار مي رود تأثير پيشينه فرهنگي از طريق باورهاي كارمند در مورد اثربخشي و انزوا اجتماعي ناشي از دوركاري بر اثرات دوركاري منتقل شود ، براي اجراي موفقيت آميز سازوكارهاي دوركاري، سازمان ها بايد نسبت به تاثير يا عدم تاثير پيشينه فرهنگي كاركنان بر اثربخشي دوركاري آگاهي داشته باشند تا بر كيفيت زندگي آنها تاثير بهتري داشته باشد. نتايج نشان مي‌دهد كه دوركاري فقط زماني موجب كاهش استرس شغلي مي شود كه كاركنان باور نداشته باشند كه دوركاري منجر به انزواي اجتماعي مي‌شود ، ازنتايج اين تحقيق اين است كه باورهاي كارمندان در زمينه اثربخشي دوركاري و انزواي دوركاري به زمينه فرهنگي آنها بر حسب جهت گيري هاي فاصله قدرت و فردگرايي وابسته است. به طور ويژه، كارمندان داراي امتيازات فاصله قدرت يا فردگرايي بالا، داراي باورهاي مثبت در زمينه اثربخشي دوركاري هستند. كارمندان داراي امتيازات فاصله قدرت پايين، بيشتر نگران هستند كه دوركاري به انزواي اجتماعي منجر شود.