به كارگيري نظريه‌ي يادگيري شناختي براي توسعه‌ي فناوري‌هاي آموزشي هوشمند

نظريه‌ي يادگيري شناختي با تمركز بر فرايندهاي ذهني درگير در يادگيري، حافظه، حل مسئله و تصميم‌گيري، نقشه‌ي‌ راهي براي طراحي استراتژي‌هاي آموزشي اثربخش ارائه مي‌دهد. درك چگونگي كسب، پردازش و حفظ اطلاعات توسط فراگيران، مربيان و متخصصان فناوري را قادر مي‌سازد تا مواد يادگيري و ابزارهاي فناورانه را به گونه‌اي طراحي كنند كه يادگيري عميق و ماندگار را ترويج كند. ظهور فناوري‌هاي هوشمند آموزشي، متاثر از پيشرفت‌هاي هوش مصنوعي، يادگيري ماشيني، تحليل داده‌ها و تعامل انسان و رايانه، انقلابي در شيوه‌هاي تدريس و يادگيري ايجاد كرده است. سيستم‌هاي آموزش هوشمند، پلتفرم‌هاي يادگيري تطبيقي، آزمايشگاه‌هاي مجازي و شبيه‌سازي‌هاي فراگير، تجربيات شخصي‌سازي‌شده، فرصت‌هايي تعاملي و فراگير را براي فراگيران ارائه مي‌دهند كه با نيازها، اولويت‌ها و سبك‌هاي يادگيري آن‌ها سازگار است. با اين حال، پياده‌سازي نظريه‌ي يادگيري شناختي در توسعه‌ي فناوري، داراي چالش‌ها و محدوديت‌هايي است. از محدوديت‌هاي اين نظريه مي‌توان به نگراني در توجه به تفاوت‌هاي فردي فراگيران و ملاحظات اخلاقي، مانند حفظ حريم خصوصي افراد در جمع‌آوري داده‌ها اشاره كرد. با اين همه، آينده‌ي اين فناوري نويدبخش تحولاتي عظيم ‌در امر آموزش به ويژه آموزش زبان دوم است؛ چنانكه مي‌توان اميدوار بود كه عصر جديدي از محيط‌هاي يادگيري هوشمند، تطبيقي و پاسخگو در حال رقم خوردن است.