فلسفه فناوري آموزشي از منظر تفكر رابطه اي

روابط آموزش و فناوري حاكي از اين باور متعارف است كه فناوري مي تواند آموزش را شكل دهد، اما همچنين باعث ايجاد سؤالات مهم جديد در مورد چگونگي استفاده از فناوري در آموزش مي شود. روي هم رفته، مي‌توانيم از فكر كردن به اينكه فناوري براي آموزش چه كاري انجام مي‌دهد ادامه دهيم و به جاي آن، فكر كنيم كه فناوري «در جهان» چيست و اين «در جهان بودن» براي يادگيرندگان، معلمان و همچنين طراحان و محققان آموزشي چه معنايي دارد. ديدگاه سنتي، فناوري را به گونه‌اي ارائه مي‌كند كه گويي مانند برخي برنامه‌هاي راديويي يا پخش‌هاي ديگر، به سمت ما فشار مي‌آورند، در حالي كه ما راهي براي انتخاب يا تعامل با محتواي آنها نداريم. با اين حال، «تفكر رابطه‌اي» شرح پيچيده‌تري از روابط بين آموزش و فناوري ارائه مي‌دهد. تفكر رابطه‌اي فناوري آموزشي را به عنوان راهي براي درك اين رابطه پويا و پيچيده تغيير مي دهد و ديدگاه جديدي در اين زمينه ارائه مي دهد. اين تفكر اجازه مي دهد تا ماهيت فناوري آموزشي بر حسب مثلث رابطه اي درك شود. اين چارچوب توجه را به روابط انسان-فناوري، فناوري-آموزش و آموزش-انساني جلب مي كند و محققان را ملزم مي كند تا انواع جديدي از سؤالات را در مورد كاربردهاي آموزشي فناوري، از جمله سؤالات گسترده تر از آنچه معمولاً در تحقيقات در اين زمينه پرسيده مي شود، درباره هدف آموزش بپرسند. روابط انسان و آموزش دانش‌آموزان را قادر مي‌سازد تا «آنچه هستند» شوند.