تبيين رويكرد فلسفي پساپديدارشناسي و دلالت هاي آن در آموزش هوشمند

در سال هاي اخير يكي از رويكردهاي فلسفي جديد كه پيرامون تجربيات انسان در مواجهه با فناوري ها مطرح شده است، پساپديدارشناسي است. پساپديدارشناسي با تلفيق پديدارشناسي و پراگماتيسم زمينه بررسي روابط انسان و فنآوري را با ادعاي بدنمندي، رابطه مندي و حيث التفاتي را فراهم آورده است. لذا هدف پژوهش حاضر تبيين رويكرد فلسفي پساپديدارشناسي و دلالت هاي آن در حوزه آموزش هوشمند است. روش اين پژوهش، ازلحاظ هدف كاربردي و ازلحاظ ماهيت داده از نوع كيفي و از نوع تحليل متني است كه در گردآوري داده‌ها از روش اسناد كاوي استفاده شد. يافته ها نشان داد كه رويكرد پساپديدارشناسي به دنبال تحليل تجربيات انسان، جهان و فناوري است كه با استفاده از روش تغيير به نسبت هاي بين انسان- فناوري- جهان در دو سطح خرد (تجسد، هرمنوتيك، غيريت، زمينه و...) و كلان (چندفرهنگي) پرداخته و بررسي هاي موردي (تحقق هاي چندگانه) را سبب شده و مشخص مي كند كه فناوري چگونه اعمال و تجارب ما را از جهان شكل داده و دگرگون مي كند. نتايج بيانگر آن است كه رويكرد فلسفي پساپديدارشناسي، استفاده از يك فناوري آموزشي بر رفتار و نوع عمل كاربران مؤثر بوده و به طوركلي هر نوع جهت دهي مي تواند در زندگي روزمره ايجاد تغيير كند. همچنين بايد گفت فنآوري و ابزار بخشي از زندگي انسان و به عبارت ديگر بخشي از وجود آدمي است.