مروري بر روش هاي پايدارسازي نانوذرات و بررسي سورفكتانت هاي موثر بر آن

review of nanoparticle stabilization methods and the investigation of effective surfactants

نانوذرات به عنوان اشيائي با حداقل يك بعد تعريف ميشوند كه در محدوده 1 تا 100 نانومتر قرار دارند. با كاهش ابعاد مواد از حالت تودهاي به مقياس نانو، هم نسبت سطح به حجم و هم انرژي سطحي افزايش مييابد. از آنجا كه ويژگيهاي مقياس نانو، انرژيهاي بالاتري را در مقايسه با مواد تودهاي نشان ميدهند، همه اشيا در مقياس نانو در مقايسه با مواد تودهاي، تحت شرايط دماي اتاق و فشار استاندارد،در حالت ترموديناميكي نامطلوب قرار دارند. يكي از ويژگي هاي مهم مورد انتظار براي نانو ذرات سنتز شده پايداري است . اين اصطلاح به طور گسترده اي براي توصيف حفظ خاصيت نانوساختار ،اعم از تجمع، تركيب، تبلور، شكل، اندازه و شيمي سطح استفاده مي شود. در نتيجه ،اين عبارت كلي،معاني مختلفي دارد، كه به ويژگي خاص نانوذرات مورد نظر و يا كاربرد آن بستگي دارد. تجمع رايج ترين شاخص پايداري نانو ذرات است. در مقياس نانو، به دليل افزايش سطح و تغييرات احتمالي در ساختار و تركيب سطح، انرژي سطح و در نتيجه كل انرژي سيستم افزايش مي يابد. اين نانوذرات براي كاهش انرزي سطح تمايل به تجمع دارند ، در نتيجه عمده ترين مشكلي كه در كاربرد نانو ذرات وجود دارد، تمايل به تجمع و كلوخه اي شدن آن ها است كه كارآيي سيستم را به شدت پايين مي آورد.