بهره برداري از سيلاب به منظور احياء مراتع مناطق بياباني خراسان شمالي(مطالعه موردي منطقه جاجرم)

بخش عمده اي از كشور ايران در آب و هواي خشك و نيمه خشك قرار گرفته است. در اين مناطق مسئله اساسي در توليد محصولات كشاورزي سرانه آب ايران در سال 1990 ميلادي معادل 2200 متر مكعب بوده F.A.O تامين آب مي باشد. بر اساس بررسيهاي سازمان خوار و بار جهاني كه پيش بيني مي شود در سال 2025 اين ميزان به رقمي بين 726 تا 860 متر مكعب كاهش يابد. 55 درصد از سطح كل كشور) سيل خيز است. اين عرصه ها در توليد رواناب سطحي نقش / حدود 91 ميليون هكتار از عرصه حوزه هاي آبخيز ( 5 اساسي دارند. بطوري كه پيش بيني مي شود از اين سطح سالانه حدود 22 ميليارد متر مكعب رواناب مستقيم توليد شده و موجب تشديد فرسايش و ايجاد سيلابهاي مخرب مي شود. پيش بيني مي شود كه در آينده نزديك يكي از منابع جبران كسري آب كشاورزي و شرب در كشور استفاده از آب باران و رواناب حاصل از آن در حوزه هاي آبخيز باشد. ايستگاه پخش سيلاب جاجرم در حاشيه كوير و در فاصله 7 كيلومتري شهر جاجرم قرار گرفته است.در سال 1374 طرح پخش سيلاب در اين منطقه با هدف كنترل سيلاب ، تقويت سفره آب زير زميني ، اصلاح خصوصيات خاك و تقويت پوشش گياهي اجرا شده است. متوسط بارندگي 10* سالانه منطقه حدود 140 ميليمتر ميباشد. براي بررسي نقش سيلاب در تغييرات پوشش گياهي عرصه پخش سيلاب قطعاتي به ابعاد 20 برداشت گرديد. در هر قطعه 4 پلات انتخاب و خصوصيات پوشش GPS متر انتخاب گرديدند و مختصات چهار گوش قطعات انتخابي با استفاده از گياهي در هر پلات برداشت شد. قطعات انتخابي در سه منطقه سيل گيري شده ، فاقد سيلگيري و قطعات شاهد خارج از عرصه پخش انتخاب شدند