تبيين حقوق بين الملل بنادر از منظرگاه جغرافياي سياسي(با تاكيد بر مسئله دسترسي به بنادر)

بنادر، فضاهاي جغرافيايي هستند كه مسئله دسترسي به آنها همواره مورد توجه كشورهاي خشكي بست، كه دسترسي مستقيم به آب هاي آزاد ندارند، قرار گرفته است. از آنجا كه از يك سو كشورهاي خشكي بست حق دسترسي آزاد به بنادر را براي خود قائل هستند و از سوي ديگر كشورهاي ساحلي، بنادر را جزء جدايي ناپذير قلمرو سرزميني خود مي­دانند و حق بستن بنادر را براي خود محفوظ مي‌دانند، اين كشكمش ژئوپليتيكي بين كشورهاي داراي بندر و بدون بندر، به كنوانسيون ها، رژيم­هاي حقوقي و اساسنامه هاي مرتبط به حقوق بين الملل ارجاع مي­شود. پژوهش حاضر به دليل تبيين مفهوم حقوق بين الملل بنادراز نوع بنيادين و نظري است و از سوي ديگر به دليل بررسي مسئله حق دسترسي به بنادر جنبه كاربردي به خود مي­گيرد و روش جمع­آوري داده ها در اين پژوهش، اسنادي و كتابخانه­اي است. مسئله اصلي ما در اين پژوهش، بررسي حقوق بين الملل بنادر و مولفه ها، اساسنامه ها، كنوانسيون­ها و رژيم­هاي حقوقي مرتبط با آن است و از آنجا كه مسئله دسترسي به بنادر، مناطق دريايي، صلاحيت قضايي سرزميني و حقوق كشورهاي ساحلي و خشكي بست، همواره مورد توجه جغرافياي سياسي است. نتايج تحقيق نشان مي­دهد كه با وجود اساسنامه­ها، قطعنامه­ها و كنوانسيون­هاي مرتبط، حق دسترسي بدون قيد و شرط كشورهاي خشكي بست به بنادر كشورهاي ساحلي اعطا نشده است و اين كشمكش ژئوپليتيكي، همچنان در ميان كشورهاي مستقل نقشه سياسي جهان وجود دارد.