بررسي جايگاه قدرت دريايي در تمدن سازي دريايي

طبق گفتمان غالب مدرن، جنگ هنجاري نامطلوب است، درحالي‌كه تمدن يك كالاي هنجاري را تشكيل مي‌دهد. با بازگشت به كانت، تفكر غربي تحت سلطه يك سري معادلات مفهومي است كه نشان مي‌دهد تمدن مستلزم دموكراسي است كه به صلح دائمي و درنتيجه ريشه‌كن كردن جنگ منجر مي‌شود. درياها به دليل اهميت اقتصادي آن همواره در طي تاريخ موردتوجه حاكمان كشورهاي ساحلي بوده است. پيروزي شكوهمند انقلاب اسلامي منجر به افزايش توانمندي‌هاي نظامي ايران در همه عرصه‌ها ازجمله در نيروي دريايي شد. در اين شرايط، اهميت و ضرورت دسترسي و حضور در آب‌هاي آزاد به‌عنوان يك سياست مهم از سوي مسئولين نظام موردتوجه قرار گرفت و با ساخت و تجهيز ناوگان جنگي، ايران براي اولين بار در آب‌هاي آزاد همانند اقيانوس هند،درياي سرخ، درياي مديترانه و... حضوري مقتدرانه يافت. لذا شناخت اهميت و جايگاه دريا در ساخت تمدن به‌منظور رهايي از جنگ بسيار حائز اهميت است. سؤال اصلي محقق شناسايي مؤلفه‌هاي قدرت دريايي و تأثير آن بر تمدن سازي با روش اكتشافي-آميخته مي‌باشد. نتايج حاصل از اين تحقيق نشان مي‌دهد كه مؤلفه‌هاي قدرت دريايي شامل اقتصادي، سياسي، نظامي، جغرافيايي، نظامي، فناوري نظامي بوده و مؤلفه‌هاي تمدن ساز شامل، زمين‌شناختي، شرايط جغرافيايي، اقتصادي، زيستي، رواني، نظم سياسي، وحدت زباني و قانون اخلاقي است. با توجه به اينكه ايران كشور دريايي بوده و اقتصاد يكي از اركان اصلي تمدن سازي بوده و پشتوانه اين اقتصاد امنيت دريايي(مؤلفه نظامي قدرت دريايي) بوده كه از طريق قدرت دريايي قابل وصول خواهد بود.