نهادي بودن داوري در وايپو و مقايسه آن با قانون داوري تجاري بين المللي

The institutionality of arbitration in WIPO and its comparison with international commercial arbitration law

امروزه داوري تجاري به عنوان يكي از شيوه هاي جايگزين حل اختلاف، نقشي پر اهميت در حل و فصل اختلاف هاي تجاري بين المللي ايفا مي نمايد. همين امر موجب تدوين قوانين در كشورهاي مختلف و همچنين شكل گيري نهادهاي داوري ملي و بين المللي شده است. اين قوانين و مقررات ملي و بين المللي(مقررات رسيدگي در نهادهاي داوري بين المللي) داراي تفاوت هايي با يكديگر هستند كه بررسي و مداقه در آنها مي تواند منجر به تسهيل استفاده از نهاد داوري و اجراي آراء آن گردد. بر اين اساس چالش اصلي اين پايان نامه عبارت است از بررسي تفاوت هاي و شباهت ها در مقررات سازمان جهاني مالكيت هاي فكري و قانون داوري تجاري بين المللي ايران. در واقع، با توجه به اينكه نهاد داوري وايپو يكي از فعالترين نهادهاي داوري در سطح بين المللي مي باشد، بررسي قوانين و مقررات آن از يك سو ما را با شيوه رسيدگي در اين نهاد داوري آشنا مي سازد و از سوي ديگر، تفاوت ها در روند رسيدگي داوري در اين نهاد و قانون داوري تجاري بين المللي را نيز آشكار خواهد نمود. در انتهاي اين پژوهش مشخص مي شود كه قانون حاكم بر ماهيت دعوي در داوري اصولا تابع حاكميت اراده يا قانوني است كه طرفين قرارداد با توافق تعيين مي كنند. تعارض قواعد آمره ملي كشورها با قواعد بين المللي باعث ناديده گرفته شدن اين قواعد از سوي داوران عليرغم اراده طرفين مي شود. وضعيت حمايت از مالكيت فكري در ايران به نظر مي رسد داراي پايه هاي جديد و گاها سستي است كه احتياج به بررسي بيشتر در قوانين جديد دارد. تفاوت هايي كه در مقررات داوري سازمان جهاني مالكيت فكري وجود دارد مانند محرمانه بودن داوري، سرعت در رسيدگي، قطعيت آراء بدون حق اعتراض، تجديد نظر خواهي و نهادي بودن مقررات داوري (Wipo) به نظر مي رسد در مقررات داوري تجاري بين المللي وجود ندارد يا كم رنگ مي باشد.