مسئوليت مدني و ضمان والدين در عدم ايفاء رسالت تربيت فرزندان

تأديب و تربيت فرزندان توسط والدين از ديرباز در روايات و منابع فقهي مورد تأكيد قرار گرفته كه در اين باب قلم هاي بسياري به نگارش درآمده است. آنچه تا به حال مورد بررسي قرار گرفته، لزوم معاضديت والدين در امر تربيت و يا تنبيهات بيش از حد مجاز والدين در امر تربيت بوده و عواقب نامطلوب آن كه امري بديهي به نظر مي رسد. بروز ضرورت بحث حاضر آنجاست كه به دليل نقش حياتي والدين (به عنوان اولين مربي كودك) در تربيت فرزندان، در اثر عدم تأديب يا تربيت سوء، انحطاط حاصله منجر به خطايي اعم از مادي و معنوي در جامعه شده و تعدد فعل مذكور به واقع منجر به انحطاط كل جامعه خواهد شد؛ لذا جهت جلوگيري از پيامدهاي سوء در اجتماع، لزوم اثبات مسؤوليت مدني و ضمان والدين در بعد غير مادي احساس مي شود. اين پژوهش كه با روش توصيفي تحليلي به رشته تحرير درآمده بر آن است كه (فارغ از خسارات مادي)، با اثبات اصل وجوب تكليف تربيت فرزندان توسط والدين از منظر قرآن كريم، روايات، فقهاي اماميه و قوانين داخلي و پس از احراز قصور و اهمال والدين در امر تربيت، به دليل آسيب ها و انحرافات جبران ناپذير عدم تأديب يا تربيت سوء (بسته به نوع فعل ولد و همچنين ميزان تأثيرگذاري فعل به دليل تشخص وي در بستر جامعه) مسئوليت مدني و ضمان والدين را با استناد به ادله ي ولايت حاكم بر ممتنع، تعزير و امر به معروف و نهي از منكر به اثبات برساند.