اثربخشي درمان مبتني بر شفقت بر انزواي اجتماعي و علائم اضطراب اجتماعي در دانش آموزان دختر دوره ي متوسطه اول

اين پژوهش با هدف بررسي اثربخشي درمان مبتني برشفقت بر انزواي اجتماعي وعلائم اضطراب اجتماعي در دانش آموزان دختر دوره ي متوسطه شهراصفهان انجام شد. روش پژوهش نيمه تجربي از نوع پيش آزمون – پس آزمون و مرحله پيگيري بود. جامعه پژوهش دانش آموزان دختر دوره متوسطه اول شهر اصفهان در سال تحصيلي 1399-1398را شامل مي شد. به منظور غربالگري، 378 نفر از دانش آموزان به پرسشنامه ي اضطراب اجتماعي واتسون و فرند (1969) به صورت نمونه گيري تصادفي خوشه اي پاسخ دادند و از بين آنها، 30 نفر از دانش آموزاني كه در اين پرسشنامه نمره بالاتر از 12 گرفتند و ساير ملاك هاي ورود به مطالعه را داشتند به عنوان گروه نمونه انتخاب و به طور تصادفي در دو گروه جايگزين شدند(هر گروه 15 نفر). دانش آموزان گروه آزمايش مداخله درماني مبتني بر شفقت را دريافت كردند اما گروه كنترل تا پايان مرحله پيگيري هيچ مداخله اي دريافت نكرد. شركت كنند گان دو گروه در سه مرحله پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري به پرسشنامه هاي انزواي اجتماعي راسل و همكاران (1980) و اضطراب اجتماعي واتسون و فرند (1969) پاسخ دادند. جهت تحليل داده ها از آزمون تحليل كواريانس چند متغيره استفاده شد. نتايج نشان داد كه درمان مبتني بر شفقت بر انزواي اجتماعي وعلائم اضطراب اجتماعي در دانش آموزان دختر دوره ي متوسطه تأثير معناداري داشته است (p 0/05). با توجه به يافته هاي به دست آمده مي توان از اين درمان براي بهبود اضطراب و انزواي اجتماعي دانش آموزان سود جست.