اثربخشي درمان فعال‌سازي رفتاري بر اميدواري دانش آموزان دختر افسرده

مقدمه: افسردگي بيماري است كه با تغيير خلق شناخته مي شود. درمان فعال سازي رفتاري رويكرد ساختاريافته اي است كه هدف آن از بين بردن افسردگي و جلوگيري از بازگشت آن است. پژوهش حاضر باهدف تعيين اثربخشي درمان فعال‌سازي رفتاري بر اميدواري دانش آموزان دختر افسرده پايه يازدهم انجام گرفت. روش: روش پژوهش از نوع نيمه آزمايشي با پس آزمون وپيش آزمون با گروه كنترل بود. بدين منظور از بين دختران پايه يازدهم سال تحصيلي 1398، 30 نفر از افراد افسرده به‌وسيله پرسشنامه‌هاي افسردگي گلدبرگ(1972) و افسردگي، اضطراب، استرس داس(1995) غربال شده و پس از همتاسازي به‌صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل جايگزين شدند (هر گروه 15 نفر). آزمودني‌ها در سه مرحله قبل، بعد از مداخله و يك ماه بعد در مرحله پيگيري به پرسشنامه‌هاي پژوهش شامل پرسشنامه ي اميدواري اسنايدر(1991)پاسخ دادند. افراد گروه آزمايش به مدت 10 جلسه در گروه‌درماني فعال‌سازي رفتاري (ليجوز و همكاران)شركت كردند؛ اما بر گروه كنترل، مداخله‌اي صورت نگرفت. يافته ها:داده‌هاي پژوهش با استفاده از بسته آماري براي علوم اجتماعي نسخه 24 تحليل‌شده، نتايج تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر نشان داد كه ميانگين نمرات اميدواري در گروه آزمايش و كنترل در مرحله پس‌آزمون تفاوت معنادار داشته و اين تأثير پايداري خود را بعد از 1 ماه حفظ كرده است (01/0p ). نتيجه گيري: لذا بنابر نتايج پژوهش پيشنهاد مي‌گردد به‌منظورافزايش اميدواري در بين دختران افسرده از درمان فعال‌سازي رفتاري استفاده گردد.