كارگزاري دانش، مفاهيم و چالش‌ها

اهميت دانش در جامعه جهاني و مبتني بر دانش ما در حال افزايش مي باشد. به عنوان بخشي از مديريت دانش، انتقال دانش موفق مي تواند مزاياي رقابتي سازمان را بهبود و دارايي دانش با ارزش سازمان را افزايش دهد. با اين حال، انتقال دانش پيچيده است و بسياري از عوامل وجود دارند كه انتقال دانش موفق را تحت تاثير قرار مي‌دهد. در دهه اخير براي مقابله با چالش ارتباط ميان منابع دانشي، مفهوم واسطه‌گري دانش توسعه يافته است. واسطه‌گري دانش به صورت يك واسط در شبكه سازماني عمل مي‌كند و از اين طريق، ارتباطات منابع دانشي را تسهيل و يا حتي خود دانش را در سازمان فراهم مي‌سازد. بر اين اساس، واسطه هاي دانش به عنوان عنصر كليدي در فرآيند اشتراك دانش و انتقال تجربه هاي موفق محسوب مي‌شوند و در نهايت منجر به تقويت بروز خلاقيت وحاكم شدن جو نوآوري در سازمان منجر شود. چرا برخي از حوزه هاي دانش سريع رشد مي كنند در حالي كه برخي ديگر به كندي رشد مي كنند يا راكد مي شوند؟ دو استدلال نظري متمايز معتقدند كه رشد دانش با تخصص دانش و كارگزاري دانش افزايش مي‌يابد. بر اساس اين مفهوم، رشد دانش نوتركيب و رشد دانش، بستگي به ميزان تركيب ايده‌هاي خلاقانه ورودي همگن در مقابل ناهمگن است و دانش هاي جديد از تركيب دانش هاي موجود بوجود مي آيد. با اين توصيف، كارگزاري دانش مي تواند نقشي اساسي ايفا نمايد. كارگزاري دانش، امكانات جديدي ايجاد مي كند تا از فرسوده شدن تدريجي امكانات نوتركيب جلوگيري نموده و كمك به ايجاد دانش هاي جديد مي نمايد. از اين رو، حوزه‌هاي فناوري زماني كه تخصصي مي‌شوند سريع‌تر رشد مي‌كنند، اما هرچه تخصصي‌تر شوند، براي رشد به كارگزاري دانش بيشتر نياز دارند. پژوهش حاضر با بررسي واسطه گري دانش و نفش و تاثير آن در ايجاد دانش و جامعه دانشي مي پردازد.