بررسي تطبيقي حكمراني خوب در ايران

Comparative study of good governance in Iran

مفهوم حكمراني به عنوان يك عنصر مهم در گفتمان توسعه، هميشه جزو مباحث مديران دولتي، جامعه مدني و انجمن‌هاي حمايتي بوده است. حكمراني خوب به عنوان پارادايم جديد در اداره بخش عمومي نقطه تلاقي و تعامل بين رشته هاي مختلف علوم انساني مانند مديريت، اقتصاد، علوم سياسي، جامعه شناسي، حقوق، سياستگذاري عمومي و روابط بين الملل را ايجاد كرده است. در اين مقاله به بررسي ديدگاه هاي مختلف درباره اين رويكرد پرداختيم. در زمينه حكمراني خوب دو ديدگاه ديده مي-شود. رويكرد اول ديدگاهي انتقادي در مورد اين نظريه دارد و به طراحي الگوئي بومي تاكيد دارد؛ رويكرد دوم با بررسي قابليت انطباق نظريه حكمراني خوب، قائل بر اين است كه شاخص هاي حكمراني خوب به عنوان تجربه بشري منافاتي با آموزه هاي فرهنگ ايراني-اسلامي ندارد و در رشد و توسعه كشور تاثير گذار است.

The concept of governance as an important element in the development discourse has always been among the discussions of public managers, civil society and support associations. Good governance as a new paradigm in public administration has created a point of intersection and interaction between different fields of human sciences such as management, economics, political science, sociology, law, public policy and international relations. In this article, we examined different views about this approach. In the field of good governance, there are two views. The first approach has a critical view on this theory and emphasizes the design of a native model; The second approach, by examining the adaptability of the theory of good governance, believes that the indicators of good governance as a human experience do not conflict with the teachings of Iranian-Islamic culture and are effective in the growth and development of the country.