نقش سبك هاي ابراز هيجان در مشكلات بين فردي دانشجويان

زمينه مساله: يكي از مهمترين دلايل مراجعه دانشجويان به مراكز مشاوره، وجود مشكلات بين فردي است. سبك هاي ابراز هيجان از جمله متغيرهاي تاثيرگذار بر روابط بين فردي به شمار مي رود. هدف اصلي: پژوهش حاضر با هدف تعيين نقش ابرازگري هيجاني، مهار هيجاني و دوسوگرايي در ابرازگري هيجاني به عنوان سبكهاي ابراز هيجان در پيش بيني مشكلات بين فردي دانشجويان انجام شد. روش: پژوهش حاضر توصيفي از نوع همبستگي بود. نمونه پژوهش شامل 100 نفر از دانشجويان مقطع كارشناسي دانشگاه يزد در سال 1399 بود كه به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه هاي ابرازگري هيجاني كينگ و امونز (1990)، كنترل هيجاني راجر و نجاريان (1989)، دوسوگرايي در ابرازگري هيجاني كينگ و امونز (1990) و مشكلات بين فردي بارخام و همكاران (1996) بود. جهت تجزيه و تحليل داده ها از آزمون رگرسيون چندگانه استفاده شد. يافته ها: نتايج نشان داد از ميان سبكهاي ابراز هيجان، تنها دوسوگرايي در ابراز هيجاني با ميزان بتاي 53/0 قادر به پيش بيني مشكلات بين فردي دانشجويان است. نتيجه‌گيري: بر اساس نتيجه بدست آمده، آموزش در زمينه شيوه مناسب ابراز هيجان مي‌تواند جهت كاهش مشكلات بين فردي دانشجويان مورد توجه قرار گيرد.