اثر بخشي طرحواره درماني بر سطح تاب آوري زنان در آستانه طلاق شهر تهران

امروزه طرحواره درماني به عنوان يكي از درمان هاي شناختي جايگاه ويژه اي در بين درمانگران دارد. هدف اين مطالعه بررسي تعيين اثربخشي طرحواره درماني بر سطح تاب آوري زنان در آستانه طلاق شهر تهران بود. اين مطالعه بر مبناي مفروضه تحقيق؛ به صورت نيمه آزمايشي، پيش آزمون پس آزمون با گروه گواه مي باشد. جامعه مورد مطالعه، جامعه آماري اين تحقيق كليه مراجعين متقاضي طلاق (زن و شوهر) اعم از مراجعان خود ارجاعي و يا ارجاع داده شده از طرف دادگاه خانواده استان تهران بود. براي اين منظور از پرسشنامه‌هاي مقياس تاب آوري كانر ديويد سون، مقياس ميل به طلاق، پرسشنامه طرح واره هاي يانگ - فرم كوتاه استفاده شد. نتايج نشان داد. نتايج نشان داد بين گروه كنترل و گروه هاي آزمايشي تفاوت معني‌داري از لحاظ تمايل به طلاق وجود دارد. به عبارت ديگر، گروه هاي آزمايشي با توجه به ميانگين تمايل به طلاق آنان نسبت به ميانگين گروه كنترل موجب كاهش ميل به طلاق گروه هاي آزمايش شده است، بين گروه كنترل و گروه هاي آزمايشي تفاوت معني داري از لحاظ تمايل به طلاق وجود دارد. به عبارت ديگر، گروه هاي آزمايشي با توجه به ميانگين تمايل به طلاق آنان نسبت به ميانگين گروه كنترل موجب كاهش ميل به طلاق گروه هاي آزمايش شده است، بنابراين فرضيه تحقيق تأييد مي گردد. يعني همراه با دوره طرحواره درماني، سطح تاب آوري زنان در آستانه طلاق بالاتر رفته كه منجر به پايين آمدن تمايل آنان به طلاق شده است.