نقش خودسامان دهي هيجاني و الگوهاي تعاملي خانواده در پيش بيني گرايش به رفتارهاي پرخطر در دختران نوجوان

دوره نوجواني يكي از حساس ترين دوران است كه با بحران هاي بسياري همراه است. از نظر اكثر افرادي كه با نوجوانان كار مي كنند، گرايش به رفتارهاي پرخطر به عنوان مهم ترين خطري كه اين گروه را تهديد مي كند. براين اساس مطالعه حاضر به منظور بررسي نقش خودسامان دهي هيجاني و الگوهاي تعاملي خانواده در پيش بيني گرايش به رفتارهاي پرخطر در دختران نوجوان صورت گرفت. روش پژوهش توصيفي از نوع همبستگي بود. جامعه آماري پژوهش كليه دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه شهر اردبيل در سال تحصيلي 1402-1401 بودند كه به روش نمونه گيري دردسترس تعداد 120 نفر به عنوان نمونه آماري انتخاب شدند. به منظور گردآوري اطلاعات از پرسشنامه رفتارهاي پرخطر، مقياس تجديدنظر شده الگوهاي تعاملي خانواده و خودساماندهي هيجاني شد. اطلاعات بدست آمده توسط نرم‌افزار آماري SPSS با ورژن 20 و با استفاده از آزمون همبستگي پيرسون و رگرسيون چندگانه مورد تجزيه قرار گرفت. براساس يافته ها بين خودسامان دهي هيجاني (325/0-=r)، الگوهاي تعاملي گفت و شنود (307/0- =r) و الگوهاي تعاملي همنوايي (240/0 =r) با گرايش به رفتارهاي پرخطر در دختران نوجوان رابطه معني داري وجود دارد (01/0 p ). نتايج تحيلي رگرسيون نشان داد كه 4/29 درصد از گرايش به رفتارهاي پرخطر نوجوانان از طريق خودسامان دهي هيجاني و الگوهاي تعاملي خانواده قابل پيش بيني است (01/0 p ). براساس نتايج توجه به اين متغيرها در نوجوانان دختر مي تواند گامي موثر در كاهش گرايش آنان به رفتارهاي پرخطر باشد.