اثربخشي درمان مبتني بر شفقت بر خودسرزنشگري، تحمل پريشاني و شادكامي در مادران داراي كودكان مبتلا به سرطان

سرطان از جمله بيماري هاي مزمني به شمار مي رود كه تا مدت ها فرد مبتلا و خانواده وي را در شرايط دشوار رواني قرار مي دهد. هدف از انجام اين پژوهش بررسي اثربخشي درمان مبتني بر شفقت بر خودسرزنشگري، تحمل پريشاني و شادكامي در مادران داراي كودكان مبتلا به سرطان بود. بدين منظور از بين مادران مراجعه كننده به كلينيك هاي روانپزشكي و روانشناسي شهر مشهد، تعداد 18 نفر به صورت داوطلبانه انتخاب و به طور تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل قرار گرفتند. گروه آزمايش طي 8 جلسه، شفقت درماني دريافت كردند و گروه كنترل هيچ مداخله اي دريافت نكرد. متغيرهاي وابسته در دو نوبت پيش آزمون و پس آزمون با استفاده از پرسشنامه هاي خودسرزنشگري، تحمل پريشاني و شادكامي مورد اندازه گيري قرار گرفت. تحليل داده ها با استفاده از تحليل كواريانس چندمتغيره نشان داد كه با كنترل اثرات پيش آزمون، شفقت درماني اثر معناداري بر خودسرزنشگري، تحمل پريشاني و شادكامي در مادران داراي كودكان مبتلا به سرطان داشت. درمان مبتني بر شفقت به شيوه گروهي با كاهش خودسرزنشگري و افزايش تحمل پريشاني و شادكامي در گروه آزمايش باعث بهبود وضعيت رواني آنها شد؛ بنابراين از اين روش مي توان به عنوان يك روش موثر در بهبود كيفيت زندگي خانواده هاي درگير با اين بيماري استفاده كرد.