تاثير جنسيت بر فاكتورهاي آمادگي جسماني ورزشكاران نوجوان

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر، مقايسه فاكتور هاي آمادگي جسماني ورزشكاران نوجوان دختر و پسرمي‌باشد. روش كار: پژوهش حاضر از نوع علي_مقايسه اي مي‌باشد. جامعه آماري پژوهش نوجوانان ورزشكار آكادمي بسكتبال و بدمينتون و ژيمناستيك بودند كه تعداد 125 نفر به روش نمونه‌گيري دردسترس به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدندكه 60 نفر آنها دختر و 65 نفر پسردر بازه سني 10 تا 15سال بودند. شاخص هاي آمادگي جسماني با استفاده از آزمون هاي انعطاف نشستن و رسيدن، دوي 60 متر ، پرش سارجنت ،آزمون9 *4متر و آزمون هماهنگي پرتاب متناوب توپ به ديوار مورد سنجش قرارگرفتند. يافته ها: نتايج آزمون t حاكي از آن است كه بين دختران و پسران در فاكتور انعطاف پذيري تفاوت معني‌داري وجود دارد.(134/3 =t) (002/0 =P) و باتوجه به آمار توصيفي، ميانگين انعطاف پذيري دختران 766/25 و ميانگين انعطاف پذيري پسران 876/20 مي باشد و تببين مي‌كند كه دختران نسبت به پسران در فاكتور انعطاف‌پذيري عملكرد بهتري دارند و انعطاف پذيريشان بالاتر از پسران بود و در چابكي و هماهنگي عملكرد دختران باتوجه به ميانگين كمي بهتر از پسران مي باشد و توان پايين تنه پسران (48/30 =M) (126/7 =SD) كمي بهتر از دختران (648/29 =M) (568/12 =SD) مي‌باشد. باوجود تفاوت جزئي در ميانگين توان پايين تنه دختران و پسران واختلاف درآمار توصيفي، تفاوت معني داري بين فاكتور هاي سرعت، هماهنگي ، چابكي و توان پايين تنه وجود ندارد.(05/0 ≥P) عمليات آماري بااستفاده از نرم افزار Spss 26 و به وسيله آزمون t مورد تجزيه وتحليل قرار گرفت. نتيجه‌گيري : نتايج پژوهش حاضر نشان داد كه تفاوت معناداري بين فاكتور هاي سرعت، هماهنگي ، چابكي و توان پايين تنه وجود نداشت و تقريبا نوجوانان دختر و پسر عملكرد يكساني داشتند اما در فاكتور انعطاف‌پذيري تفاوت معنا داري بين دختران و پسران وجود داشت و دختران نوجوان ورزشكار انعطاف پذيري بيشتري داشتند.