آموزش هنر و نقش اصلاحي آن در رفتارهاي فردي و اجتماعي

بسياري از فلاسفه و هنرمندان آراء متفاوتي در تعريف مفهوم و چيستي هنر عرضه داشتند. اما در مجموع ميتوان گفت آنچه در انسان حس زيبايي را بيدار مي كند، مي تواند تعريف مناسبي براي هنر باشد، كه به نظر فلاسفه نزديك تر است .هنر در شرق و غرب تعاريف متفاوتي دارد و در هر منطقه نيز بسته به ايدئولوژي، ساختار فرهنگي، اجتماعي و اقتصادي آنجا، چهره اي نو بخود ميگيرد. اما در شرق، هنر با زيبايي و مباحث عرفاني و معنوي پيوند دارد. از اين رو جامعه، هنرمندان را به لحاظ اخالقي و اجتماعي جزء گروه هاي متعالي بشمار آورده و افكار و خط مشي ايشان را الگويي براي تعالي روح و اخلاق مي داند. در اين مقاله سعي شده به اين سوال پاسخ داده شود كه: پيوستگي هنر و اخالق، تنها به دليل ويژگي هاي شخصيتي و انديشه ي عرفاني هنرمندان است؟ يا تعاليم رفتاري آموخته شده در روند توليد محصوالت متنوع هنري، خود نيز در اصالح و تعديل افكار و رفتار هنرمند دخيل هستند؟ اين تحقيق به شيوه توصيفي -تحليلي صورت پذيرفته و روش جمع آوري مطالب بصورت كتابخانه اي بوده است .در نهايت به اين نتيجه رسيديم كه : هنرمند عالوه بر نوع نگاه عرفاني و فلسفي خود، به منظور اجراي صحيح و بي عيب و نقص يك اثر، نياز به تمركز و تسلط به افكار، اميد به آينده، تفكر عميق، حفظ حرمت و جلب رضايت مخاطب و ...دارد كه دستيابي به هر كدام از آنها مستلزم تعليم ديدن از مدرساني كارآزموده و تكرار و تمرين دراز مدت است .اين تعاليم و تمارين، شفافيت افكار، تلطيف گفتار و وقار در رفتار را به ارمغان مي آورد.