مدل‌يابي آمادگي در برابر سوانح بر اساس ويژگي‌هاي شخصيتي با واسطه‌گري تقديرگرايي و پيامدهاي رفتاري

با اين‌كه ايران يكي از كشورهاي حادثه‌خير است، اما مشاهده مي‌شود مردم آگاهي لازم را ندارند. پژوهش حاضر با هدف مدل‌يابي آمادگي در برابر سوانح بر اساس ويژگي‌هاي شخصيتي با واسطه‌گري تقديرگرايي و پيامدهاي رفتاري صورت گرفت. اين پژوهش، توصيفي و از نظر روش، جزو تحقيقات همبستگي از نوع معادلات ساختاري بود. جامعۀ آماري شامل تمامي مردم 18تا60 سال ساكن شهر تهران بود. براي تعيين حجم نمونه، از فرمول تعيين حجم نمونۀ مورگان استفاده شد و چون در مطالعۀ حاضر برآورد معتبري از نسبت مورد نظر در شهر تهران وجود ندارد، اين نسبت 50% فرض مي‌شود، تعداد 384 نفر به روش نمونه‌گيري خوشه‌اي چند‌مرحله‌اي به‌عنوان نمونه در نظر گرفته شد و به پرسشنامه‌هاي صفات شخصيتي نئو فرم كوتاه (كاستا و مك كري، 1985م)؛ تقديرگرايي (شمس‌الديني و مقصودي، 1400)؛ پيامدهاي رفتاري و شاخص آمادگي خانوار در برابر سوانح (نوري، 1395) پاسخ دادند. داده‌ها بر اساس معادلات ساختاري تجزيه و تحليل شد. نتايج نشان داد كه ويژگي شخصيتي(01/0p ) اثر مثبت و معنادار بر آمادگي در برابر سوانح دارد، هم‌چنين در بررسي اثرات غيرمستقيم تقديرگرايي(01/0p ) اثر منفي و پيامدهاي رفتاري (01/0p ) اثر مثبت و معنادار بر آمادگي افراد در برابر سوانح دارد؛ هم‌چنين نتايج حاصل از بررسي حاكي از آن بود كه توجيه حوادث بر اساس تقدير در گفتمان عمومي شايع است كه بر اين اساس، بايد به برخي ويژگي‌هاي شخصيتي توجه نمود.