خود استعلايي مفهومي در روانشناسي وجودي و آثار آن

مقدمه: خود استعلايي يك مفهوم وجودي است كه فراروي از خود، پيشي گرفتن از محدوديت ها و دستيابي به حالت هاي بالاتر از اگاهي را در بر مي گيرد.و يك جنبه ضروري از رشد است كه به افراد اين امكان را مي دهد تا با چيزي بزرگتر از خودشان ارتباط برقرار كنند. در اين مقاله، مفهوم خود استعلايي از ديدگاه هاي متفاوت روانشناسي بررسي شده است و از آثار و پيامد هاي نيز صحبت به ميان آمده است. روش تحقيق: روش كار پژوهش حاضر روش كتابخانه اي است و روش كتابخانه اي، يك فرآيند گام به گام جهت جمع‌آوري اطلاعات از منابع موجود مي باشد و با اين روش ما ادبيات مربوط خود استعلايي را مرور كرده ايم نتيجه گيري: خود استعلايي به عنوان يك مسير براي رشد شخصي و بهبود زندگي فردي در نظر گرفته مي شود همچنين خوداستعلايي با نتايج روانشناختي مثبت مانند افزايش رفاه، ذهن اگاهي و احساسات مثبت همراه است. و باعث مي شود معنويت و ظرفيت تجربه ارتباط با ديگران و محيط زيست در فرد افزايش يابد.. به طور كلي، خود استعلايي مفهومي است كه اهميت حركت فراتر از منافع شخصي و ارتباط با چيزي بزرگتر از خود را برجسته مي كند