رابطه شيوه‌هاي فرزندپروري، يادگيري خود تنظيمي و عملكرد تحصيلي دانش‌ آموزان

هدف از پژوهش حاضر بررسي رابطه بين شيوه‌هاي فرزندپروري (مستبد، مقتدر و آسان‌گير)، يادگيري خودتنظيمي و عملكرد تحصيلي دانش‌آموزان بود. روش تحقيق توصيفي- همبستگي و جامعه آماري شامل همه دانش آموزان مقاطع چهارم تا ششم ابتدايي شهر شيراز در سال تحصيلي 01-1400 بود. روش نمونه‌گيري به صورت خوشه‌اي چندمرحله‌اي بود. پرسشنامه‌هاي طراحي شده در پرس لاين با توجه به شرايط كرونا از طريق فضاي مجازي (واتساپ) براي دانش‌آموزان ارسال شد. در مجموع 200 دانش‌آموز پرسشنامه‌ها را تكميل كردند. پرسشنامه ها شامل فرزندپروري بامريند (1971)، راهبردهاي يادگيري خودتنظيمي پينتربچ و دي گروت (1990) و عملكرد تحصيلي تيلور (1999) بود. براي بررسي فرضيه‌هاي پژوهش از روش همبستگي و رگرسيون همزمان استفاده شد. نتايج نشان داد شيوه‌هاي فرزندپروري آسان‌گير و مقتدرانه پيش بيني كننده مثبت و معناداري براي يادگيري خودتنظيمي و عملكرد تحصيلي دانش‌آموزان هستند ولي شيوه تربيتي مستبد پيش بين معناداري براي يادگيري خودتنظيمي و عملكرد تحصيلي نيست. ارتباط متفاوتي بين ابعاد يادگيري خودتنظيمي و عملكرد تحصيلي دانش‌آموزان پيدا شد. براي نمونه، خود كارآمدي، ارزش‌گذاري دروني، راهبردهاي فراشناختي و مديريت منابع پيش‌بيني كننده مثبت و معناداري براي عملكرد تحصيلي بودند ولي اضطراب امتحان و راهبردهاي شناختي پيش‌بيني كننده معناداري براي عملكرد تحصيلي نبودند. قابل ذكر است از ميان ابعاد يادگيري خودتنظيمي، راهبردهاي فراشناختي قوي‌ترين نقش پيش‌بيني را در عملكرد تحصيلي دانش آموزان داشت.