بررسي تأثير مكاتب فلسفي بر روان شناسي وجودي و حقيقت وجود انسان

روان شناسي وجودي براساس فلسفه پديدار شناختي است كه باور دارد جهان با تمام مخلوقاتش هيچ گونه توجيه و معنايي ندارد و پوچ است. آنچه انسان را در ميان مخلوقات ممتاز مي كند، آزادي و توانايي او در انتخاب است. هدف نخست اين پژوهش بررسي نقش فلسفه در شكل گيري رويكرد وجودي است. روش تحقيق حاضر به صورت تحليلي-توصيفي و با استفاده از تحقيقات، كتب، اسناد و منابع كتابخانه اي تدوين شده است. نتايج حاصل از پژوهش نشان مي دهد كه رويكردها صاحب ريشه هايي در فلسفه غربي هستند،كه در زمينه جايگاه پروردگار در هستي، تعريف حدود علم روان شناسي، حقيقت وجود انسان، اراده و هدف حيات انسان تمايزات قابل توجهي بين مباني فلسفي و رويكرد وجودي وجود دارد. همچنين يافته هاي پژوهش توضيح مي دهد روان شناسي وجودي انسان را پرتاب شده در هستي نمي بيند و ماهيت و انگيزه هاي رواني انسان را برآمده از عشق، اتصال و دلبستگي به عالم وحدت مي داند كه به زندگي معنا و هدفي وحداني مي دهد.