تاثير نوع بهسازي بر تغيير پارامترهاي مقاومت برشي خاك حاوي املاح گچ در شرايط اشباع

يكي از اهداف بهسازي درخاكها افزايش مقاومت برشي و استحكام بخشي به ساختار خاك در مقابل اعمال بارها است. در اين تحقيق نمونه هايي از خاك رس حاوي املاح گچ با طبقه بندي CL از محدوده سايت پتروشيمي مسجد سليمان انتخاب و پس از تعيين مقاومت تك محوري آن در شرايط دست نخورده و دست خورده در آزمايشگاه و در شرايط اشباع، اين خاك به روش اختلاط با درصدهاي مختلف سيمان ، آهك هيدارته و پودر سنگ بهسازي گرديد. درصد اختلاط سيمان و آهك 2، 4، 6، 8 و 10 درصد، و درصد اختلاط با پودر سنگ 5، 25،15و 35 درصد انتخاب شد. مقاومت تك محوري نمونه ها در بازه هاي زماني يك ، سه ، هفت، چهارده و بيست وهشت روزه اندازه گيري و نتايج بدست آمده با مقاومت نمونه بهسازي نشده مشابه مقايسه گرديد. بررسي نتايج نشان داد روند افزايش مقاومت تابع مقدار و نوع ماده استفاده شده مي باشد بنحوي كه افزايش مقاومت در نمونه هاي مخلوط با ده درصد سيمان با افزايش 87 برابري بيشترين مقاومت و نمونه هاي مخلوط شده با هشت درصد آهك با افزايش 8 برابري مقاومت در رده دوم و نمونه هاي بهسازي شده با 35 درصد پودر سنگ با افزايش 6/2 برابري در رده سوم قرار مي گيرد. علت افزايش مقاومت قابل ملاحظه نمونه هاي مخلوط شده با سيمان و آهك انجام برتري واكنش شيميايي نسبت به واكنش فيزيكي مي باشد. در اختلاط پودر سنگ كه باعث تغييرات جزئي در دانه بندي مي شود افزايش مقاومت بدليل تغييرات فيزيكي (تغيير دانه بندي) كمتر است. بر اين اساس درصورتيكه نياز به افزايش پارامترهاي مقاومتي قابل توجه در خاك باشد، بهسازي همراه با واكنش شيميايي در روند بهسازي توصيه مي گردد.