تحليل وضعيت رطوبت لايه سطحي خاك در فلات مركزي ايران

اين مقاله بر روي رطوبت خاك تمركز دارد كه به عنوان مقدار آب موجود در باالترين اليه خاك و به عنوان يك عامل كلي دي در كنترل و ارزيابي فرايندهاي فيزيكي، شيميايي و بيولوژيكي سطح زمين و به ويژه نياز آبي گياهان داراي اهميت است. با توجه به افزايش جمعيت و كمبود منابع آب در سالهاي اخير، بخش كشاورزي با چالشهاي جدي در مسير تأمين امني ت غ اا يي روب رو شده است. رطوبت خاك يكي از پارامترهاي تعيينكننده معادالت انرژي در سطح زمين و توازن آب ميباشد و ارزي ابي و ب رآورد وضعيت آن در زمينههاي مختلف از جمله هيدرولوژي، كشاورزي و مديريت منابع طبيعي اهميت ويژهاي دارد. در اين مطالعه، ب ا استفاده از اطالعات مدلهاي فيزيكي دادهگواري شده، تغييرات زماني و مكاني رطوبت سطحي خاك در طول يك دوره 20 س اله مورد بررسي قرار ميگيرد. نتايج نشان ميدهد كه مناطق همجوار رشته كوههاي البرز و مناطق شمال شرقي، شمال غربي و غرب فالت مركزي بيشترين سهم را در ميانگين رطوبت سطحي خاك ماهانه دارند، در حالي كه مناطق مركزي، جنوب و جنوب شرق خشكترين مناطق در فالت مركزي ايران هستند. همچنين، كمترين ميزان رطوبت اليه سطحي خاك مربوط ب ه س تامبر س ال 2006 و بيشترين مقدار آن مربوط به فوريه سال 2011 ميالدي است. تابستان خشكترين فصل و س تامبر خشكت رين م اه در فالت مركزي ايران ميباشند.