آموزش زوجين به فرزندآوري و آثار آن در اعتلاي فرهنگي، اجتماعي جامعه

فرزندآوري از اهم مقاصد شريعت اسلامي به شمار مي‌رود به نحوي كه در حال حاضر، اقتدار جامعه و حكومت اسلامي از همه جهات، منوط به تكثير نسل و ازدياد جمعيّت است. از طرفي در فرهنگ اسلامي، فرزند از بهترين و ارزشمندترين جايگاه‌ها برخوردار است و «فرزندآوري» يك مسئوليت خطير و وظيفه ديني تلقّي مي‌شود. به گونه‌اي كه والدين به اين وظيفه، نگاهي تقدّس‌گونه دارند. از ديگر سو با رشد ارزش‌هاي مدرن، از جمله تفكّر فردگرايي و منفعت‌طلبي بخصوص در بين جوانان، در همه جوامع از جمله ايران، توجيه سبك‌هاي جديد زندگي، مانند زندگي مستقل مجردي يا زندگي متاهلي بدون فرزند، نمود پيدا كرده است. چنان كه در سال‌هاي اخير گرايش به درج شرط عدم فرزندآوري در نكاح طرفداراني داشت. اما سياست‌هاي كلّي جمعيتي كشور كه در شرايط فعلي در حال پيگيري هستند موجب شد قواعد و آيين‌نامه‌هايي تصويب گردد كه با اندراج شرط عدم فرزندآوري در نكاح به مقابله برخيزد. هرچند كه فقه يا قانون به صراحت اين شرط را غير معتبر نمي‌دانند؛ ولي منطقي به نظر مي‌رسد كه درج شرط مذكور در نكاح بعد از به سرانجام رسيدن و تصويب پاره‌اي از قوانين كه در حال تصويب است غير معتبر تلقّي گردد.