بررسي ميزان بهره‌مندي دانشجويان از توانايي‌هاي حوزه‌ي اشتغال

نظام آموزش عالي كشور به عنوان يكي از دو قطب آموزشي جمهوري اسلامي ايران، وظيفه تربيت نيروي انساني متخصص و شايسته مورد نياز جامعه را در سطوح و رشته هاي مختلف بر عهده دارد. بر اساس تحقيقات انجام شده در زمينه نحوه عملكرد نظام آموزش عالي مي توان گفت كه دستيابي به اهداف فوق در سطح جامعه به دلايل مختلف محقق نمي شود. اشتغال فارغ التحصيلان دانشگاه ها و مراكز آموزش عالي كشور در بازار كار، منوط به برخورداري از مهارت ها و ويژگي هايي است كه برخي از آنها بايد در دوران تحصيل در دانشگاه ارتقا يابد. به نظر مي‌رسد عدم تطابق بين فرآيندها و برنامه درسي گروه‌هاي علمي دانشگاه‌ها و مهارت‌ها و توانايي‌هاي مورد نياز بازار كار، مهم‌ترين عامل شكست دانش‌آموختگان در كار و اشتغال است. علاوه بر اين موضوع، عوامل بيروني متعددي كه خارج از حوزه و كنترل نظام دانشگاهي است در اشتغال فارغ التحصيلان تأثير بسزايي دارد. عوامل داخلي روش ها و سياست هاي مورد استفاده در نظام آموزش عالي هستند كه به طور مستقيم يا غيرمستقيم با نيروي كار و اشتغال فارغ التحصيلان مرتبط هستند. مهمترين آنها عبارتند از: 1- شكاف بين توانايي فعلي جذب دانشجو براي دانشگاه و نيازهاي آينده بازار كار. 2- فقدان محتواي آموزشي و مهارت هاي شغلي 3- ناتواني دانشگاه ها در ايجاد و تقويت روحيه علمي و انگيزه خدمت 4- نداشتن حداقل مشخص از مهارت هاي علمي و عملي براي فارغ التحصيلي 5- كمبود فضاي مناسب براي آموزش علمي و كاربردي. عوامل بيروني نيز مواردي هستند كه به طور مستقيم و غيرمستقيم بر اشتغال پذيري فارغ التحصيلان تأثير مي گذارد و مانع اشتغال آنها در بازار كار مي شود. اين عوامل عبارتند از: 1- فقدان فرهنگ اشتغال 2- نبود شركت هاي استخدام خصوصي 3- كمبود مراكز فارغ التحصيل و ناكارآمدي آنها در كاريابي و هدايت شغلي 4- متقاضيان زياد و رقابت سخت براي مشاغل موجود 5- عدم گسترش مشاغل، فرهنگ سازي و كاهش تعداد كارآفرينان 6- وجود مشكلات دستگاه هاي اجرايي در اجراي سياست ها و برنامه هاي كاري.