همسوسازي برنامه‌هاي درسي و آموزشي؛ ضرورتي براي پاسخگويي به نيازهاي جامعه

در اين پژوهش تلاش شد به همسوسازي برنامه هاي درسي و اموزشي موسسات و نهادهاي اموزشي متناسب با نيازهاي جامعه ,سازمان ها و صنايع به مثابه يك حوزه مطالعات ميان رشته اي پرداخته شود. روش پژوهش كيفي و به طور ويژه مطالعه موردي كيفي است. در اين راستا از اعضاي هيأت علمي در رشته برنامه ريزي درسي در دانشگاههاي دولتي ايران به عنوان خبرگان تخصصي و با استفاده از «رويكرد هدفمند» و با «روش انتخاب صاحبنظران كليدي» و استفاده از معيار اشباع نظري با 17 نفر به عنوان نمونه مصاحبه صورت گرفت. داده هاي به دست آمده با استفاده از نرم افزار Nvivo از طريق فن تحليل مضمون مورد تحليل قرار گرفت و يافته ها در قالب سه مجموع مضامين پايه، سازمان دهنده و فراگير دسته بندي و شبكه مضامين سازماندهي شد. بر اساس نتايج به دست آمده، يك چارچوب ماتريسي از ابعاد اثربخشي برنامه هاي درسي آموزش عالي (دروني، بيروني و نهادي) و رويكرد راهبردي (در دو بعد جهتگيري و اقدام) متناسب با نيازهاي جامعه ,سازمان ها و صنايع شكل گرفت. بدين صورت كه ارزشيابي اثربخشي برنامه هاي درسي آموزش عالي (به عنوان مضمون فراگير) شامل ابعاد اثربخشي دروني با جهت گيري راهبردي و اقدام راهبردي، اثربخشي بيروني با جهت گيري راهبردي و اقدام راهبردي، اثربخشي نهادي با جهت گيري راهبردي و اقدام راهبردي مضامين سازمان دهنده بودند. هر يك از اين دسته ها خود داراي ابعاد گوناگوني در مضامين پايه ميباشند كه شبكه مضامين به عنوان چارچوب ارزشيابي اثربخشي برنامه هاي درسي آموزش عالي بر اساس رويكرد راهبردي متناسب با نيازهاي جامعه ,سازمان ها و صنايع سازمان دهي شدند. بديهي است كه يافته هاي اين پژوهش امكان ارزشيابي برنامه هاي درسي آموزش عالي از منظر رويكرد راهبردي را فراهم آورده است.