ظرفيت‌هاي ديپلماسي رسانه‌اي در توسعه گردشگري فرهنگي

گردشگري و بالخصوص گردشگري فرهنگي، به عنوان يك پديده‌ي تاثيرگذار در پيشرفت كشورها و توسعه‌ي زيرساخت‌ها از طريق ايجاد شغل و كسب درآمد صادراتي، توجه سياست‌گذاران را به خود جلب كرده است. از طرفي از آنجا كه گردشگري فرهنگي نوعي از فعاليت گردشگري است كه در آن انگيزه‌ي ضروري بازديدكننده يادگيري، كشف، تجربه و مصرف جاذبه‌ها، محصولات فرهنگي ملموس و ناملموس در يك مقصد گردشگري است و اين جاذبه‌ها و محصولات،مربوط به مجموعه‌اي از ويژگي‌هاي متمايز مادي، فكري، معنوي و عاطفي يك جامعه، نظام‌هاي ارزشي، باورها و سنت‌ها است كه شامل هنر و معماري، ميراث تاريخي و فرهنگي، ادبيات، موسيقي، صنايع خلاق و فرهنگ‌هاي زنده با سبك زندگي آنها مي‌شود،توجه ويژه به اين حوزه از ضروريات شناساندن جامعه و نفوذ نرم فرهنگي در ديگر جوامع است. از طرفي رسانه‌هاي ارتباط جمعي در جهان امروز داراي نفوذ بسياري در ميان شهروندان و جوامع هستند و به تبع آن از قدرت بسياري براي تاثيرگذاري در عرصه‌هاي مختلف برخوردار مي‌باشند. سياست، ساحت تجلي تعارضات حوزه قدرت است و ديپلماسي ابزار اصلي سياست خارجي و نشان دهنده اهداف و راهبردهاي گسترده‌تري است كه تعاملات يك دولت با ساير نقاط جهان را هدايت مي‌كند. از پيوند اين دو مفهوم، مساله‌ي كاربست رسانه‌ها از سوي رهبران و ديپلمات‌ها به منظور تحليل و پيشبرد ديپلماسي و سياست خارجي شكل مي‌گيرد كه از آن در اصطلاح به عنوان ديپلماسي رسانه‌اي ياد مي‌شود. توجه به ظرفيت‌هاي اين ابزار نوين در توسعه و پياده‌سازي سياست‌هاي اتخاذ شده بالاخص در زمينه گردشگري فرهنگي كه موضوع اين مقاله و همچنين بعضي از تصميمات در تعيين خط مشي سياست‌گذاران و تصحيح اشتباهات در مقام اجرا مي‌تواند بسيار راهگشا باشد تلاش شده است تا با روش بررسي مصداقي و به صورت كتابخانه اي از معتبرترين متون مورد تحقيق واقع شود.