بررسي و تحليل شعر اميد و مثبت گرايي در ادبيات دري معاصر در افغانستان

شاعران دري پرداز وطن ما ميراث داران نيك انديش و نكونام بزرگاني مانند دقيقي بلخي، سنايي غزنوي و مولاناي بلخي در دنياي معاصر اند كه آواز بلند آوازۀ زبان شيرين و شكوه مند دري و استوانه هاي عظيم و استوار حيات و حركت ملّت ستم كشيده و درد مند خويش در چهل سال سياهي و تباهي كشور بوده اند و صداي عشق و اميد، مهرباني و همدلي، خوبي و خوشي، مثبت انديشي و آينده نگري، صبح و فردا، روشني و رهايي و دليري و روح حماسي و قهرماني و امثال آن را در گوش و جان فرد و جامعه ما طنين انداز نموده اند كه با عنوان «شعر اميد» مي شناسيم. اين تحقيق در صدد پاسخ به اين پرسش است كه آيا در شعر معاصر افغانستان، شعر اميد چه جايگاهي دارد و شاعران هموطن ما چه آينده نگري داشته و اميدواري شان را چگونه بيان كرده اند؟ با استشهاد به محتوا و درون مايه هاي اشعار جمعي از شاعران معاصر افغانستان (از 1357 تا كنون) كه مضامين مثبت انديش و اميد انگيز را در شعر شان گنجانده اند؛ نمونه هايي بيان شده و اصالت اميدواري و روح حماسي و مثبت انديشي در شعر معاصر، تبيين و تثبيت گرديده است. شاعراني كه از خداي مهربان و پيامبران عدل گستر، جهاد با ظالم و منجي موعود فرياد رس و حماسه ها و رشادت هاي اجداد و نياكان و دفاع از دين و وطن و انسانيت تا مرز شهادت، سخن هاي بس شنيدني گفته اند و كمتر كسي چون ايشان بوده كه سحروار از گلوي خونين، غزل سپيده خوانده و از درون شب، قصه آفتاب گفته باشد.