تحليل اجزاي محدود تأثير طول كاري در توزيع تنش تثبيت با روش پلاك در شكستگي ديافيز استخوان تيبيا

شكستگي استخوان هاي بلند يك امر شايع خصوصاً در ميان جوانان و نوجوانان است. درصورتي كه اين شكستگي بخوبي درمان نشود در آينده مي تواند منجر به آسيب هايي همچون ابتلا به آرتروز گردد. يكي از عوامل كليدي در بهبود شكستگي، استفاده از روش تثبيت بهينه است. تثبيت روش هاي گوناگوني دارد كه در اين پژوهش به بررسي تثبيت با استفاده از پيچ و پلاك پرداخته شده است. امروزه جراحان ارتوپدي با اتكا به تجربه‌ي شخصي، الگوهاي متفاوتي را براي بستن پيچ ها به كار مي برند. به همين منظور، در اين پژوهش با فرض اين كه فرد در حالت ايستاده قرار دارد، به بررسي 3 الگوي متفاوت بستن پيچ در شكستگي عرضي استخوان تيبيا و تأثير طول كاري بر توزيع تنش در پلاك پرداخته شده است. تحليل المان محدود بر مدل ايجاد شده انجام گرفته است كه نشان مي‌دهد افزايش طول كاري اثري عكس بر كيفيت توزيع تنش تثبيت دارد و در 3 الگوي تعريف شده آنچه تفاوت چشمگيري بين الگوها ايجاد كرده همان طول كاري است كه بين دو الگوي ديگري كه طول كاري يكساني داشتند تفاوت محسوسي مشاهده نشده است. همچنين، نتايج با پژوهش هاي ديگران تطبيق داده شد و اختلاف قابل قبولي رؤيت گرديد.