بررسي اثر فاصله نازل در نحوه ته‌نشيني آيروسول‌ها بر روي صفحه برخورد ايمپكتورهاي چند نازله

امروزه با توجه به چالش‌هاي زيست محيطي و سلامت افراد و همچنين با افزايش كاربرد نانو ذرات در علوم مختلف، بررسي رفتار اين ذرات معلق در هوا از اهميت خاصي برخوردار است. تاثير آيروسول‌هاي موجود در هوا كه اصطلاحا به آن‌ها ريزگرد نيز گفته مي‌شود، بر روي سلامتي افراد با سايز و اندازه آن‌ها در ارتباط است. ذرات با سايزها و شكل‌هاي مختلف مي‌توانند منشا طبيعي يا مصنوعي داشته باشند. اين گردوغبارها صرفاً متشكل از دانه‌هاي خاك، شن و ماسه و ذرات نمك نيستند بلكه تركيبي پيچيده‌ از عناصر شيميايي هستند. عناصري مانند فلزات قليايي خاكي، سيليس، سولفات، كربن، آزبست، كلسيم، پتاسيم و برخي ديگر از عناصر آلي كه تمامي اين عناصر مي‌توانند اثرات سوئي بر مجاري تنفسي و ريه‌ها داشته باشند. شناسايي محل ته نشست هر كدام از اين نوع ذرات بر روي صفحه برخورد ايمپكتور مي‌تواند در بحث آناليز آن‌ها كمك شاياني نمايد. در اين تحقيق يك ايمپكتور اينرسيايي ۸ نازله با ورودي افقي و PM₂.₅ با استفاده از ديدگاه اويلر-لاگرانژي به صورت عددي شبيه سازي شده است. نتايج اين پژوهش نشان داد در يك فاصله خروجي نازل تا صفحه برخورد معين و در يك ضريب شكل ثابت، افزايش قطر باعث افزايش بازده و متمركز شدن ذرات در خروجي نازل مي‌شود. همچنين در شرايط يكسان، افزايش ضريب شكل تا حدودي باعث افزايش بازده و تمركز ذرات در خروجي نازل مي‌شود. در ضمن افزايش فاصله خروجي نازل باعث مي‌شود توزيع ذرات غيركروي مابين دو نازل جمع‌تر و متمركزتر شود اما در توزيع ذرات كروي اثر چنداني ندارد.